Πέρσι ζωντάνεψε στη σκηνή την Παριζιάνα. Τώρα ετοιμάζεται για το κλουβί με τις τρελές, απτόητος από τις δυσκολίες της εποχής.
Τι άνθρωπος είσαι, πού βγαίνεις, έχεις προσωπική ζωή;
«Δεν έχω χρόνο για προσωπική ζωή. Έχω βάλει πρώτη προτεραιότητα τη δουλειά και νιώθω ευθύνη. Έχω 60 ανθρώπους που δουλεύουν στην εταιρεία μου, είτε ως καλλιτέχνες, είτε ως μουσικοί, είτε ως τεχνικοί, είτε στο γραφείο παραγωγής, και οφείλω να είμαι παρών για να ελαχιστοποιήσω το ρίσκο. Δεν βγαίνω έξω. Μόνο όταν με καλέσει κάποιος φίλος θα βγω ή θα πάω σε κάποια πρεμιέρα».
Πάντως, όταν βγαίνεις τα ρούχα σου λάμπουν.
«Θα σου πω τι συμβαίνει. Είμαι ένας άνθρωπος που όταν ήμουν 17 χρονών είχα φτάσει τα 140 κιλά και δεν έβρισκα ρούχα να φορέσω. Έχω μέσα μου κάποια απωθημένα και δεν με ενοχλεί πια να το λέω. Είχα κάποιες σκέψεις για την εικόνα που ήθελα να προβάλω προς τα έξω και δεν μπορούσα να τις υποστηρίξω. Τώρα πια είμαι πιο απελευθερωμένος. Ως παιδί δέχτηκα πολύ bullying. Ξέρεις, τα παιδιά δεν είναι αθώα. Πάντα επικρίνουν κάποιον που διαφέρει και αυτό το ένιωσα στο πετσί μου. Έτσι, απελευθερώθηκα χάνοντας τα κιλά, από τα 140 πήγα στα 80, και έδιωξα πολλούς φόβους και προκαταλήψεις από πάνω μου. Δεν με νοιάζει τι θα σχολιάσει ο άλλος όταν εγώ πάω σε πρεμιέρα με μια γούνα. Κανείς δεν μπορεί να σε ενοχλήσει, εκτός αν του το επιτρέψεις εσύ. Σαφώς υπάρχουν φθόνος και ζήλια, και αυτό θέλει ανθρώπους δίπλα σου να σε αγαπάνε και να σε στηρίζουν. Το έχω μάθει. Και εμένα με στήριξαν».
Στα παιδικά σου χρόνια ποιοι σε στήριξαν;
«Οι γονείς μου, που τους οφείλω τα πάντα. Μου στάθηκαν με το να είναι παρόντες - και πολλές φορές παραπάνω από όσο χρειαζόταν».
Τι δουλειά κάνουν;
«Η μαμά μου είναι μικροβιολόγος και ο πατέρας μου δημόσιος υπάλληλος».
Όταν τους είπες ότι θα γίνεις παραγωγός, τι σου είπαν;
«Μου είπαν να προσέχω, αλλά πάντα με φροντίδα. Ποτέ δεν μου είπαν «Μην κάνεις αυτό» ή «Μην κάνεις το άλλο». Θα σου εκμυστηρευτώ κάτι, το να είσαι παραγωγός δεν είναι τόσο λαμπερό όσο φαίνεται. Κρύβει πολύ πόνο, φόβο, άγχος, απογοήτευση, λύπη, ένταση, θυμό, αγωνία. Η χαρά σου θα είναι όταν δεις τη δουλειά σου τελειωμένη, αλλά θέλει να έχεις και πολλές αντοχές. Πέρσι, στην Παριζιάνα, ήταν στιγμές που κλείστηκα στο καμαρίνι μου και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Πολλές φορές βρέθηκα σε αδιέξοδο και ζήτησα βοήθεια και συναισθηματική υποστήριξη από τους γονείς μου. Και τώρα ανησυχούν πολύ.
Μου λένε: «Γιατί το κάνεις πάλι; Έχεις το ταλέντο σου, την καριέρα σου, τις συναυλίες σου, μην μπλέκεις». Αν και φέτος θα κάνω και τα Ιive μου παράλληλα με το θέατρο. Δεν μου έκανε καλό που αφοσιώθηκα σε ένα μόνο πράγμα. Ακούγεσαι σαν κάτι να σε ενόχλησε. Πληγώθηκα στο τέλος, είτε από συμπεριφορές είτε από ανθρώπους στους οποίους είχα δώσει τον καλύτερο μου εαυτό και περίμενα μια αναγνώριση. Κατάφερα φέτος να το ξανακάνω επειδή το αγαπώ πάρα πολύ και αυτό με κινητοποιεί. Δεν είχα την καλύτερη σεζόν, αλλά δεν το χρεώνομαι εγώ. Ήταν η χειρότερη καλλιτεχνική σεζόν όλων των εποχών. Πρώτα ονόματα έπαιζαν σε άδειες καρέκλες. Και εγώ με την απειρία που είχα έπεσα θύμα εκμετάλλευσης, αλλά είναι πολύ φυσιολογικό. Μου αναγνωρίζω ελαφρυντικά. Δεν με μαστιγώνω. Κέρδισα την εμπειρία και φέτος έχω αλλάξει πολύ. Έχω κάνει και κουβέντες με πολλούς θεατρικούς παραγωγούς που με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν ότι χαλάω την πιάτσα».
Όλοι απορούσαν πώς δίνεις τόσο μεγάλους μισθούς και πού βρήκες τα λεφτά.
«Δεν έχει καμία σημασία πού τα βρήκα, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Το θέμα ήταν γιατί να δώσω τόσα λεφτά; Μιλάω σχεδόν με όλους τους πρωταγωνιστές που είχα πέρσι και οι περισσότεροι δεν έχουν κλείσει κάπου», είπε ο Μαυρίκιος Μαυρικίου στο Down Town. reporter
