Είναι η ιστορία μίας από τις οικογένειες που βοήθησαν. Άλλοι στη θέση τους μπορεί να μην κινητοποιούνταν. Άλλωστε, εν μέσω πανδημίας, πρώτο μέλημα, ήταν η διαφύλαξη της υγείας μας και ο περιορισμός των διακινήσεων. Ο Βασίλης, ο Δήμος, ο Γιάννης και ο Λεωνίδας, ωστόσο, μια παρέα φίλων από τη Λευκωσία, όταν άκουσαν ότι κάποιοι περνούν δύσκολα, δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια.
Ενεργοποίησαν το Be a hero foundation και άρχισαν να μαζεύουν διαδικτυακά χρήματα. Δεν ήταν πολλά… Με αυτά όμως, κατάφεραν να βοηθήσουν 16 οικογένειες στη Λευκωσία, καθ’ όλη τη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων και της έξαρσης του κορωνοϊού. Σε κάποιους έπαιρναν φαγητό, σε άλλους ψώνια και σε άλλους έδωσαν χρήματα. Όταν τελείωσαν τα λεφτά που μάζεψαν, ενέγραψαν τον οργανισμό τους στο μητρώο του Επιτρόπου Εθελοντισμού, βοήθησαν κάποια ιδρύματα και άρχισαν ξανά να μαζεύουν κεφάλαιο για να συνεχίσουν το έργο τους.
Η ιδέα της δημιουργίαw ενός φιλανθρωπικού οργανισμού που θα προσφέρει σε άπορες οικογένειες, γεννήθηκε σ’ ένα φοιτητικό δωμάτιο στη Βρετανία. Ο Βασίλης Ευστρατίου, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Be a hero foundation μίλησε στον REPORTER για τις δράσεις του οργανισμού και τις συγκινητικές ιστορίες των ανθρώπων, που βοήθησαν στην πανδημία.
Σ’ ένα φοιτητικό σπίτι στο Λονδίνο…
«Ιδρυτικά μέλη είμαστε τέσσερις φίλοι από τη Λευκωσία. Εγώ κι ο Δήμος Γεωργιάδης, ήμασταν συγκάτοικοι στην Αγγλία, το 2019. Όταν ξεκίνησε αυτή η πρωτοβουλία, μπήκε και ο Γιάννης Πιστόλας και μετά ο Λεωνίδας Χατζηνικολάου. Εκτός από το Λεωνίδα που είναι 30 χρονών, οι υπόλοιποι είμαστε 25 χρόνων. Ο Γιάννης είναι φοιτητής οδοντιατρικής στην Κύπρο, ο Δήμος είναι δικηγόρος, εγώ είμαι data analyst σε μια εταιρεία και ο Λεωνίδας είναι επιχειρηματίας.
Τον οργανισμό τον ξεκίνησε, πριν από δύο χρόνια ο Δήμος στην Αγγλία, όταν ήμασταν φοιτητές. Ήθελε να κάνει κάτι για να βοηθήσει την κοινωνία και κυρίως τους άπορους. Έγινε ενεργός, όμως όταν έγινε η πανδημία τον Μάρτιο. Αρχικά, αρχίσαμε να βοηθούμε οικογένειες που έχουν οικονομικά, ή προβλήματα υγείας ή άτομα που μένουν μόνα τους και δεν έχουν κανένα να τους φροντίσει.
Εκείνο που μας ώθησε να ξεκινήσουμε είναι ότι ακούγαμε συνεχώς, όταν ξεκίνησε η πανδημία, πως είχε κόσμο που είχε προβλήματα και πως κάποιοι έχασαν τη δουλειά τους και δεν μπορούσαν να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Έτσι, αποφασίσαμε να ενεργοποιήσουμε τον οργανισμό και να βοηθήσουμε, όσο παραπάνω γινόταν».
Απευθύνθηκαν στους φίλους τους
«Το πρώτο που κάναμε ήταν να μαζέψουμε όσο περισσότερους εθελοντές μπορούσαμε. Είπαμε σε γνωστούς και φίλους, τι θέλουμε να κάνουμε και καλέσαμε όσους ενδιαφέρονται να μας βοηθήσουν. Μαζέψαμε μια ομάδα με περίπου 50 άτομα, όλοι εικοσάρηδες και εικοσιπεντάρηδες. Το επόμενο βήμα ήταν να κάνουμε ένα on line charity fund (διαδικτυακή συλλογή χρημάτων), από το οποίο μαζέψαμε τα πρώτα χρήματα, που ήταν λίγο πάνω από δύο χιλιάδες ευρώ.
Μετά ήρθαμε σε επαφή με το Δήμο Στροβόλου και ζητήσαμε να μας πουν, ποιες είναι οι άπορες οικογένειες. Μας έδωσαν ένα κατάλογο από 16 οικογένειες, που ήταν είτε άπορες, είτε είχαν μέλη με προβλήματα υγείας και χρειάζονταν βοήθεια. Εγώ, ο Γιάννης και ο Δήμος μοιράσαμε διά τρία τις οικογένειες και αρχίσαμε να τις βοηθούμε. Με βάση τις ανάγκες της κάθε οικογένειας και τον αριθμό των μελών της, βγάζαμε ένα εβδομαδιαίο προϋπολογισμό. Κάποιους τους προσφέραμε καθημερινά φαγητό και κάποιους τους ψωνίζαμε κάθε εβδομάδα τρόφιμα και τους παίρναμε ρούχα. Σε δύο κυρίους που ήταν άρρωστοι και δεν μπορούσαν να σηκωθούν, τους παίρναμε φαγητό κάθε μεσημέρι. Αυτό είχε διάρκεια 6-7 εβδομάδες, μέχρι που τέλειωσαν τα χρήματα που έχουμε.
Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το έργο μας αποφασίσαμε να κάνουμε μια λίστα μελών. Ο κάθε ένας που εγγράφεται, δίνει 15 ευρώ. Εμείς του δίνουμε απόδειξη και ένα μπρελόκ ως δώρο. Έτσι προσπαθούμε να μαζέψουμε χρήματα για να συνεχίσουμε το έργο μας. Παράλληλα, κάναμε δωρεά στο ίδρυμα Άγιος Γεώργιος-Χριστάκης Χασάπης στη Λάρνακα, που έπιασε φωτιά. Μαζέψαμε ακόμη 150 χιλιάδες πώματα για τον Αντιρρευματικό Σύνδεσμο, για να αγοράσουν καροτσάκια για κόσμο που έχει ανάγκη. Γραφτήκαμε και επίσημα στον Επίτροπο Εθελοντισμού ως σύνδεσμος και κάναμε καταστατικό. Ο στόχος μας για το μέλλον, είναι να βοηθούμε όπου μπορούμε».
Συγκινούν οι ιστορίες...
«Συγκινούνταν πολύ που τους παίρναμε πράγματα στην πανδημία. Μας έλεγαν συνέχεια ευχαριστώ… Μία μητέρα ενός μικρού παιδιού με κατά πλάκα σκλήρυνση ήταν άνεργη και ζούσε σε ένα σπίτι με έξι άγνωστούς της, με τους οποίους μοιραζόταν το ενοίκιο. Της παίρναμε κάθε εβδομάδα ψώνια. Δεν είχε λεφτά για τα φάρμακα και για το μωρό της. Ζήτησε αντί να της πάρω ψώνια τη μια βδομάδα, να της πάρω λεφτά για να αγοράσει ρούχα για το μωρό της επειδή δεν είχε. Όταν της τα πήρα, συγκινήθηκε πάρα πολλά…
Είχε μία άλλη, πενταμελή οικογένεια που η γυναίκα δεν δούλευε και ο άντρας έχασε λόγω της πανδημίας τη δουλειά του. Η οικογένεια έχει τρία μωρά το ένα με σύνδρομο down και το άλλο με ειδικές ικανότητες. Μια οικογένεια που αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα, δεν μπορεί να μην σε συγκλονίσει. Εγώ την πρώτη φορά που πήγα, δεν πίστευα ότι έχει κόσμο που έχει τόση πολλή ανάγκη στην Κύπρο. Ήθελα πάρα πολύ να τους βοηθήσω… Στη συγκεκριμένη οικογένεια, παίρναμε εβδομαδιαία ψώνια από τον οργανισμό, αλλά επειδή άγγιξε με πάρα πολλά η περίπτωσή τους, τους αγόραζα με δικά μου λεφτά φάρμακα. Κυρίως παίρναμε πράματα για τα μωρά, τουλάχιστον να τους δώσουμε λίγη χαρά. Ακόμη έχουμε επαφή με τη συγκεκριμένη οικογένεια. Είναι λίγο καλύτερη η κατάστασή τους τώρα, ευτυχώς.
Είχε ακόμα έναν καρκινοπαθή, ο οποίος δεν μπορούσε να σηκωθεί από την καρέκλα και δεν έχει οικογένεια. Δεν είχε λεφτά να πληρώσει το ρεύμα, είναι πάμφτωχος. Του παίρναμε κάθε μέρα φαγητό. Του συγκεκριμένου ανθρώπου, ακόμη του παίρνουμε κάθε μέρα φαγητό.
Ο σκοπός μας είναι να μαζέψουμε λεφτά και να συνεχίσουμε να βοηθούμε τις συγκεκριμένες οικογένειες. Προς το παρόν δεν έχουμε πλάνα για να βγούμε εκτός Λευκωσίας, αλλά στο μέλλον θα θέλαμε να επεκταθούμε και στις υπόλοιπες πόλεις».
Το μήνυμα προς τους συνομήλικούς τους
«Για μένα προσωπικά, είναι ένας τρόπος να κάνω κάτι για κάποιον άλλο. Να βοηθήσω κάποιον που μπορεί να μην τα βρήκε τόσο εύκολα, όσο μπορεί να τα βρήκα εγώ. Για μένα είναι πολύ σημαντικό. Η ζωή ενός εικοσιπεντάρη είναι η δουλειά του και να βγει έξω να περάσει καλά. Η ζωή όμως, δεν είναι μόνο το να βγαίνεις έξω και να περνάς καλά, αλλά και να προσφέρεις σε κάποιον που δεν έχει όσα εσύ. Αυτό που κάνω με βοηθά να κρατώ σε ισορροπία τη ζωή μου, επειδή νιώθω πως κάνω κάτι άλλο, που δεν είναι μόνο για μένα. Αυτό το συναίσθημα είναι απίστευτο...
Το μήνυμα που θέλω να στείλω στους συνομήλικούς μου, είναι ότι πρέπει να βοηθούμε στην κοινωνία. Είμαστε μια μικρή χώρα. Παρόλο που δεν το βλέπουμε και νομίζουμε ότι είναι όλοι καλά οικονομικά, υπάρχουν άτομα που έχουν ανάγκη στην Κύπρο. Έχει κόσμο που πεινά και θέλει βοήθεια. Ναι είμαστε μικροί και πρέπει να περνούμε καλά, αλλά πρέπει να βοηθούμε και τους συνανθρώπους μας, όσο περισσότερο γίνεται».
Αυτό είναι το Be a hero foundation, μια παρέα νεαρών από τη Λευκωσία που ένωσαν τις δυνάμεις τους, προκειμένου να βοηθήσουν αυτούς που δεν στάθηκαν, τόσο τυχεροί όσο οι ίδιοι… Ιστορία, άλλωστε γράφουν οι παρέες… reporter
