άλλες δύσκολες. Τις πλείστες, τις διαγράφεις από τη μνήμη σου το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο. Άλλες, τις κρατάς καλά φυλαγμένες στο μυαλό σου και σε συντροφεύουν για πάντα.
Συνήθως καλείσαι να πάρεις αποφάσεις για τη ζωή σου. Ελάχιστες φορές, θα κληθείς να πάρεις αποφάσεις, που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή άλλων ανθρώπων. Είναι αποφάσεις ζωής ή θανάτου…
Ο 36χρονος Γιώργος Παπέττας από το Παραλίμνι, τον περασμένο Νοέμβριο κλήθηκε να πάρει μια τέτοια μεγάλη απόφαση, για τον ίδιο αλλά και για ακόμα ένα άνθρωπο. Παρότι φοβάται το αίμα και τις ενέσεις, δεν δίστασε να γίνει δότης μυελού των οστών, χαρίζοντας ζωή σε ένα παιδί κάτω των 12 ετών.
Ο Γιώργος, για όσους τον ξέρουν, είναι ένας άνθρωπος πρόσχαρος, εύθυμος και με κοινωνική δράση. Από αυτή την κοινωνική του δράση ξεκίνησαν όλα.
Πριν από περίπου πέντε χρόνια, τότε, το Καραϊσκάκειο Ίδρυμα προωθούσε μια καμπάνια για λήψη δειγμάτων, για όσους ήθελαν να γίνουν δότες μυελού των οστών και διοργανώθηκε μια δειγματοληψία στο Κέντρο Νεότητας Λιοπετρίου, του οποίου ο Γιώργος, ήταν μέλος.
«Θυμάμαι πως εκείνη τη νύχτα υπήρχε μεγάλη ανταπόκριση. Έτσι αποφάσισα κι εγώ να δώσω δείγμα. Μετά από εκείνη τη μέρα το ξέχασα, ήταν σαν να μην έγινε ποτέ».
Το τηλεφώνημα που του άλλαξε τη ζωή
Πέντε χρόνια αργότερα, κάποιος θα του υπενθύμιζε εκείνη τη δειγματοληψία… Μια μέρα το Νοέμβριο το 2019, το τηλέφωνό του, άρχισε να χτυπά. Ο αριθμός στο κινητό του άγνωστος. Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, επίσης άγνωστη. Ήταν μια κοπέλα από το Καραϊσκάκειο Ίδρυμα.
«Μου ανακοίνωσε ότι βρέθηκα αρχικά συμβατός με ένα καρκινοπαθή και με ρώτησε αν ήμουν πρόθυμος να προχωρήσουμε με αναλύσεις, για να δούμε αν ήμουν απόλυτα συμβατός. Εκείνη την ώρα, βρέθηκα λίγο προ εκπλήξεως. Δεν ήταν κάτι που το περίμενα».
Στο μυαλό του, πρώτα, ήρθε ο προβληματισμός. Δεν γνώριζε τι θα περιλάμβανε η διαδικασία. Όμως αυτός ο προβληματισμός, δεν κράτησε παρά μόλις λίγα δευτερόλεπτα... Ακολούθησε μια ερώτηση στον εαυτό του, μέσα από την οποία πήρε την απόφασή του...
«Είπα στον εαυτό μου, αν ήμουν εγώ στην άλλη πλευρά; Ναι, μπορεί να σκέφτηκα ότι είναι επίπονο, αλλά είναι αστείος λόγος να συγκρίνεις τον πόνο, με την ανθρώπινη ζωή. Ο άλλος μπορεί να χάσει τη ζωή του και εσύ σκέφτεσαι τον πόνο; Αυτό είπα στον εαυτό μου».
Τελικά, είπε στην κοπέλα από το Καραϊσκάκειο ότι ήθελε να προχωρήσουν και της ζήτησε να μάθουν τη διαδικασία. Του εξήγησαν ότι αρχικά έπρεπε να περάσουν από το σπίτι του για να λάβουν αίμα, ώστε να διαφανεί κατά πόσον ήταν απόλυτα συμβατός δότης. Έτσι κι έγινε... Μετά από λίγες μέρες προχώρησε με αναλύσεις, MRI και άλλες εξετάσεις στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
«Μετά από λίγες μέρες, μου είπαν ότι ήμουν απόλυτα συμβατός».
«Έχασα παππού, θείους και πεθερό από καρκίνο»
Αφού έκανε όλη την διαδικασία, και ήξερε πλέον ότι θα γινόταν δότης μυελού των οστών, το ανακοίνωσε στη σύζυγό του Μαρία, αλλά και στην οικογένεια του.
Ο Γιώργος, μετρούσε τέσσερις θανάτους στην οικογένεια του από καρκίνο. Παππού, δύο θείους και τον πεθερό του. Δεν ήθελε με την απόφαση του, να στερήσει τη ζωή, από κάποιον άλλο. Πόσο μάλλον, από ένα παιδί...
«Μόλις το ανακοίνωσα στη γυναίκα μου, η οποία έχασε και τον πατέρα της από καρκίνο, συγκινήθηκε. Ένιωσα ότι χάρηκε με την απόφαση μου». Από την άλλη, η οικογένεια μου με αντιμετώπισε λες και έκανα κάτι μεγάλο. Εγώ δεν το ένιωθα αυτό, ένιωθα ότι ήταν κάτι το αυτονόητο».
Ακούγοντας τον να σου εξιστορεί τα γεγονότα, η φωνή του αλλάζει χροιά, προφανώς φέρνει στο μυαλό του τους δικούς του ανθρώπους που έφυγαν από καρκίνο.
«Δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί κάποιος να αρνηθεί να κάνει αυτή τη διαδικασία, εκτός κι αν υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος πρέπει να το κάνεις».
Η διαδικασία εξελίχτηκε σε σήριαλ…
Από το Καραϊσκάκειο, του ανακοίνωσαν ότι η διαδικασία θα γινόταν στις 18 Δεκεμβρίου 2019. Άρχισε να προετοιμάζεται, τόσο ψυχολογικά, όσο και σωματικά, ωστόσο η ζωή κρύβει πολλές φορές εκπλήξεις και ανατροπές.
Δύο μέρες πριν γίνει η διαδικασία, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ο ασθενής κόλλησε ένα ιό και έπρεπε να κάνει μια θεραπεία. Έτσι αναβλήθηκε η διαδικασία για ενάμιση μήνα. Εκείνη τη στιγμή απογοητεύτηκα ψυχολογικά, γιατί είχα προετοιμαστεί να πάω να το κάνω».
Περίπου ενάμιση μήνα αργότερα, αφού ο δέκτης ξεπέρασε το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρούσε, από το Καραϊσκάκειο, είπαν στον Γιώργο πως η διαδικασία θα γινόταν στις 16 Ιανουαρίου 2020. Όμως, δεν έγινε ούτε τότε…
Λίγες μέρες προηγουμένως, ο Γιώργος έσπασε το χέρι του. Επισκέφθηκε το Καραϊσκάκειο, τον είδαν και του είπαν ότι με σπασμένο χέρι δεν μπορεί να γίνει η διαδικασία, αφού είναι πολύ επίπονη για τα κόκαλα.
«Σκέφτηκα ότι ο δέκτης μπορεί να νόμιζε ότι έβρισκα δικαιολογίες, αλλά πραγματικά ήθελα να το κάνω. Κλείσαμε ξανά ραντεβού, για τις 18 Φεβρουαρίου.
«Το τελευταίο βράδυ δεν κοιμήθηκα από τον πόνο»
Τρεις μέρες πριν δώσει το δείγμα, έκανε κάποιες ενέσεις πρωί και βράδυ, οι οποίες πολλαπλασιάζουν τον μυελό των οστών, ώστε να μπορεί να γίνει η λήψη του από το Καραϊσκάκειο Ίδρυμα.
«Ενδεικτικά το σώμα μας αποβάλλει μισό εκατοστό μυελού των οστών καθημερινά. Εκείνες οι ενέσεις κάνουν το σώμα μας να αποβάλει μέχρι και πέντε εκατοστά μυελού των οστών, για να μαζευτεί όσο το δυνατόν περισσότερος μυελός. Όσο περισσότερο μυελό δώσεις στο δέκτη, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να πετύχει η διαδικασία».
Αυτό το κομμάτι, ήταν και το πιο επώδυνο για τον ίδιο, αφού άρχισε να πονάει τα κόκαλά του, δεν μπορούσε να περπατήσει, αλλά ούτε και να κοιμηθεί.
«Την προηγούμενη νύχτα πριν πάω να δώσω το δείγμα, την έβγαλα ξύπνιος μέχρι να ξημερώσει, λόγω του πόνου. Άγγιζα στην πλάτη μου και ένιωθα τον μυελό κάτω κοντά στη σπονδυλική μου στήλη. Ξάπλωνα από τη μια πονούσα, ξάπλωνα πονούσα, ξάπλωνα από την άλλη πάλι πονούσα. Αλλά τονίζω, ότι όλα αυτά είναι πολύ λίγα, μπροστά στο αποτέλεσμα. Δεν είναι αποτρεπτικοί λόγοι».
Η μέρα της διαδικασίας
Το ημερολόγιο, έδειχνε 18 Φεβρουαρίου 2020. Ο Γιώργος, πήγε στο νοσοκομείο με τη γυναίκα του, όπου εκεί τον περίμεναν άτομα από το Καραϊσκάκειο, τα οποία τον ανέβασαν στο δωμάτιο, όπου θα γινόταν η διαδικασία.
Μόλις τον είδε η γιατρός κατάλαβε ότι πονούσε και του έβαλε παυσίπονες ενέσεις. Από εκείνη την ώρα και μετά, η διαδικασία ήταν λίγο πολύ εύκολη.
«Υπάρχουν δύο τρόποι να δώσεις δείγμα. Ο ένας είναι με επέμβαση όπου αφαιρείται ο μυελός και ο δεύτερος είναι δίνοντας αίμα. Ο δεύτερος τρόπος γίνεται όταν ο δέκτης είναι κάτω των δώδεκα ετών. Εγώ έκανα το δεύτερο τρόπο και για πεντέμισι ώρες έδινα αίμα. Από το ένα μου χέρι έπαιρναν αίμα και από το άλλο μου το επέστρεφαν. Ουσιαστικά φίλτραραν τον μυελό μέσω του αίματος, τον κρατούσαν και μου επέστρεφαν το αίμα μου».
Αφού τελείωσε η διαδικασία, πήρε εξιτήριο και μετά από λίγες μέρες, η ζωή του επανήλθε στην καθημερινότητα.
«Φεύγοντας από το νοσοκομείο ήμουν λίγο καταπονημένος. Δεν είχα αντιληφθεί τι είχε γίνει. Το αντιλήφθηκα όταν πήρα ένα μήνυμα από κάποιον που έχασε άνθρωπο από καρκίνο και μου έλεγε ότι δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο μεγάλο είναι αυτό το πράγμα που έκανες».
«Δεν ξέρω τίποτα για τον δέκτη αλλά θέλω να τον γνωρίσω»
Σε όλες τις ιατρικές διαδικασίες, τηρείται αυστηρά το ιατρικό πρωτόκολλο. Το ίδιο συμβαίνει και με τους δότες, αλλά και τους δέκτες μυελού των οστών. Το μόνο που γνωρίζει ο Γιώργος για τον δέκτη, είναι ότι πως πρόκειται για παιδί, κάτω των δώδεκα ετών. Κι αυτό γιατί η διαδικασία έγινε μέσω του αίματος.
«Είπα στα παιδιά στο Καραϊσκάκειο ότι θέλω να γνωρίσω τον παραλήπτη, αν θέλει ο ίδιος και οι γονείς του, γιατί είναι κάτω των δώδεκα ετών».
Του υποσχέθηκαν ότι θα μεταφέρουν την επιθυμία του στην οικογένεια, ωστόσο μετά προέκυψε η πανδημία και μέχρι σήμερα, δεν κατάφερε να τον γνωρίσει.
«Όποιος έχει αυτή την τύχη να μην την πετάξει»
Είναι εξάλλου ο κατάλληλος άνθρωπος, για να συμβουλεύσει άλλους ανθρώπους που θα βρεθούν στην ίδια θέση, για το πώς πρέπει να λειτουργήσουν. Η απάντησή του, ξεκάθαρη και άμεση.
«Όποιος έχει αυτή την τύχη, να μην την πετάξει. Να το κάνει χωρίς αναστολές. Εγώ δεν έχω καθόλου συνέπειες ούτε στην υγεία μου, ούτε στη ζωή μου. Θυσίασα απλά μια νύχτα από τη ζωή μου για να ζήσει ένας άνθρωπος. Μια νύχτα πόνου, που και εκείνη δεν ήταν τόσο τραγική στην τελική. Ήταν λες και ήμουν με βαριά γρίπη. Δεν αντιστοιχείται με τη ζωή και το θάνατο».
Δεν παρέλειψε εξάλλου, να ευχαριστήσει τους εργαζόμενους στο Καραϊσκάκειο, οι οποίοι του έδωσαν πλήρη στήριξη, τον βοήθησαν και δεν είχε καμία δυσκολία.
Η έκκληση του στον κόσμο
Θέλησε παράλληλα, να προσκαλέσει τον κόσμο να λαμβάνει μέρος στις δειγματοληψίες, αφού με αυτό τον τρόπο, αυξάνεται η πιθανότητα να βρεθεί συμβατός δότης για κάποιον που το έχει ανάγκη.
«Το δείγμα που δίνουμε είναι ισόβιο. Μπορεί να σε καλέσουν σε πέντε με δέκα χρόνια και να σου πουν ότι είσαι συμβατός. Για σένα είναι μερικά δευτερόλεπτα, για τους άλλους είναι ολόκληρη η ζωή τους…» reporter
ΠΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΓΩΤΑ ΗΡΑΚΛΗΣ - HERACLIS ΣΤΟ ΠΛΑΤΥ ΑΓΛΑΝΤΖΙΑΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ 66
