Πρέπει να είστε πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, για να σας αρέσει τόσο πολύ το φως…
Πάρα πολύ! Δεν μ’ αρέσει να είμαι μουρτζούφλα, να είμαι γκρινιάρα, να βλέπω τα πράγματα μισοάδεια. Το πρωί ξυπνάω πάντοτε με γέλιο.
Δεν υπήρξαν ποτέ δυσκολίες που να σας κατέβαλαν;
Ουουουου πάρα-πάρα πολλές δυσκολίες. Αν νομίζεις ότι όλα είναι καλώς καμωμένα, είσαι γελασμένος. Δεν είναι έτσι. Έχω πεινάσει, όπως ξέρεις, πολύ στη ζωή μου, αλλά αυτό δεν μ’ έκανε να μην πω: «Αύριο θα ‘ρθει μια άλλη μέρα κι αυτή θα είναι καλύτερη!». Τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, χαίρονται που είμαι με το γέλιο, με την πλάκα, με το καλαμπούρι, με την καλή διάθεση. Ποτέ, άλλωστε, δεν μετέφερα στο σπίτι μου στεναχώριες. Γιατί, δεν χρειάζεται να στενοχωριούνται οι δικοί μου. Πάντα το είχα αυτό. Έτσι λειτουργώ. Σκέφτομαι: «Γιατί να στενοχωρώ την κόρη μου, την αδελφή μου, τ’ ανίψια μου, τον γαμπρό μου; Αφού θα περάσει κι αυτό!».
Και πού το εξωτερικεύετε;
Στις φίλες μου! Αν και μαζί τους μ’ αρέσει να βγούμε για να γελάσουμε. Να πούμε πέντε σαχλαμάρες, κανά κουτσομπολιό, για να ξεδώσουμε από αυτά που μας απασχολούν και να πούμε: «Ναι, βρε παιδί μου, ακόμη και το ποτήρι το κρασί να το ευχαριστηθούμε». Αν αρχίσει κανείς την γκρίνια κι αυτό το πολιτικό, το τι έκανε ο Τσίπρας, τι δεν έκανε, πού μας ρίχνει κι αν πάμε στα τάρταρα, λέω: «Αν ξαναμιλήσετε πολιτικά εγώ φεύγω, θα πάω σ’ ένα τραπεζάκι να καθίσω μόνη μου».
Έχετε πολλούς φίλους;
Έχω σημαντικούς φίλους. Κι είναι ωραίο να ‘χεις πέντε-έξι φίλους! Διαλέγω, όμως, ποιοι θα ‘ναι φίλοι μου. Και τους αφήνω να με διαλέξουν κι αυτοί. Και προπαντός αυτό: μη θελήσεις ποτέ, αφού τον κάνεις φίλο σου τον άλλον, να αλλάξεις κάτι απ’ αυτόν. Πρέπει να τον παίρνεις όπως είναι.
Η δυναμικότητα που έχετε ως γυναίκα από πού προκύπτει; Από τον τρόπο που μεγαλώσατε;
Έτσι γεννήθηκα. Ο πατέρας μου, η μάνα μου, τ’ αδέλφια μου, ήταν όλοι αισιόδοξοι. Αν έπεφτε κάτω ο ένας, οι στυλοβάτες -δηλαδή η οικογένεια και οι συγγενείς- κάναμε ένα ωπ, τον πιάναμε, λιγάκι να τον σηκώσουμε, να του δείξουμε πως εδώ είμαστε, πως όλοι μαζί θα περάσουμε και το απάγκιο αυτό. Είναι θέμα γονιδιακό. Δεν είχαμε να φάμε και λέγαμε: «Εντάξει, μια χαρά. Ψωμί και ζάχαρη». Κυριολεκτώ σ’ αυτό που λέω. Το κατσούφιασμα μόνο πιο κάτω μας πάει. Θα το κουβεντιάσω μόνο μ’ εκείνον που πραγματικά υποφέρει – και τα πραγματικά προβλήματα είναι μόνο τα προβλήματα υγείας. Λέω: «Είμαι εδώ, μοιράσου τη στεναχώρια σου, μοιράσου το τι έχεις μέσα σου». Ας μου χτυπήσει ο άλλος το κουδούνι 3 η ώρα το πρωί. Θα πω: «Μη σε νοιάζει, εγώ είμαι εδώ για σένα!». Κι αν τ’ ακούσω αυτό κι εγώ από ένα φίλο, νομίζω πως έχω προσκεφάλι να πέσω και να πλαγιάσω. Αχ, αν ξέραμε οι άνθρωποι τη δύναμη της ζωής…
Έχετε στεναχωρηθεί ποτέ από έρωτα;
Βεβαίως. Και στεναχωρήθηκα πολύ, και έκλαψα πολύ, και στα πατώματα έπεσα…
Δεν μπορώ να το φανταστώ για σας αυτό…
Γιατί; Αλίμονο! Καρδιά έχουμε. Και τη διαθέσαμε όπως μπορούσαμε.
Κλαίτε συχνά;
Πώς δεν κλαίω; Εδώ πέρα βλέπω ελληνικό έργο που το ‘χω δει άλλες τόσες φορές και με πιάνουν πάντα τα κλάματα στο ίδιο σημείο (γελάει). Σαν χαζή είμαι. Με παίρνει η αδελφή μου και μου λέει: «Ε, δεν τρώγεσαι! Πάλι κλαις; Αφού το ‘χεις ξαναδεί!».
Υπάρχουν πράγματα που σας λείπουν σήμερα; Ή είστε πλήρης;
Πάντα ήμουν γεμάτη. Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα. Ακόμη κι όταν απέκτησα σπίτι κι αυτοκίνητο, ποτέ δεν είπα: «Αχ, να είχα μια αυτοκινητάρα της τάδε μάρκας». Εδώ και κάποια χρόνια, έχω το ίδιο μικρό αυτοκίνητο – όχι διθέσιο, όμως, για να χωράνε μέσα τα εγγόνια μου και να τα πηγαίνω βόλτες. Ούτε τα φουστάνια μ’ ένοιαξαν ποτέ, ποτέ δεν τα ζήλεψα. Αν με δεις πώς κυκλοφορώ στο σουπερμάρκετ και στα μανάβικα… Έχω πολλή πλάκα!tlife ΚΑΝΤΕ LIKE ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ IN ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
