Ο Άντης ήταν το θερμό ανάβλυσμα αλλά και η αθρόα επίκληση ενός άλλου κόσμου, εκεί όπου το πρώτο πρόσωπο προβάλλει με την ευθύτητα μιας ανυπόκριτης χειρονομίας, χωρίς διαμεσολαβήσεις, με τη συνεκτική εγγύτητα μιας απαράγραπτα προσφερόμενης παρουσίας Σ’ αυτά τα ακροτελεύτια, κατακρημνιστικά χρόνια, πώς να αρθρωθεί ένας λόγος για εκείνο που ήταν, αντίθετα με κάθε βίαιη εκθεμελίωση, η ορθοτόμηση ενός στέρεου οράματος για το μέλλον;
Τώρα που όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν, μέσα στην «επερχόμενη για αιώνες βαρβαρότητα», καθώς έλεγε ο ποιητής, χάνοντας κάθε μέτρο, θεϊκό, κοσμικό ή ανθρώπινο, σάμπως να μην υπήρξε ποτέ ανάμεσά τους καμιά στερεότητα ή ασφάλεια, αναρωτιέμαι πόσο μας λείπουν άνθρωποι, ικανοί να λογαριάσουν και να λογαριαστούν με την ακριβοζύγιαστη δικαιοσύνη του μέτρου, να γειώσουν την άξεστη αμετροέπεια της δύναμης, να αδράξουν, με το δικράνι της φρόνησης, μέσα στην αενάως παρερχόμενη χίμαιρα των ανθρωπίνων, μια σκέψη τόσο δυνατή, που να αναστηλώνει το φως μέσα στο έρεβος… Σκέφτομαι, καθώς συνέχεια μια θλιμμένη αύρα αντιφεγγίζει κάθε πέρασμα έξω από το γραφείο του Άντη εδώ στον τρίτο όροφο του «Δία», πως εκείνος ήταν ένας από αυτούς, κάτι περισσότερο από μια τραυματική απώλεια την οποία μπορεί να λειάνει, μέσα στη φλεγμαίνουσα θλίψη της συγκίνησης, το πέρασμα του χρόνου. .sigmalive.ΚΑΝΤΕ LIKE ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΤΕ... ΣΗΜΕΡΑ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ... ΑΥΡΙΟ
