Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν η αφορμή. Τα κόμματα ήταν έτοιμα από καιρό. Την έχουν προβαρισμένη αυτή τη συζήτηση, την ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά. Δεκαετίες τώρα τα ίδια και τα ίδια. Ο Μακάριος, ο Γρίβας και οι εκδοχές της Ιστορίας. Πεπατημένη μέθοδος πόλωσης μιας άλλης εποχής, άκαρδη. Να ξύνουν τις πληγές, μπας και βγουν από μέσα ψήφοι. Να επαναφέρουν μίση που κοιμίσαμε, για να θερίσουν οφέλη από τους εφιάλτες. Να πορώνουν το κοινό τους με εκρήξεις συνθηματολογίας, να μην ακούγονται οι κραυγές αγωνίας κάτω από τον κρότο.
Είναι φυσικά πολύ σημαντικό για έναν λαό να γνωρίζει την Ιστορία του. Για να μπορεί να αντλήσει διδάγματα από τα λάθη του, να μπορεί να επαναλάβει τα σωστά του. Η Ιστορία, όμως, αποτελεί μια σταθερά, ενώ η ζωή είναι μια συνεχής μεταβολή. Και η αχρείαστη αναφορά στην Ιστορία, σε περιόδους που δεν προσφέρονται, παραπέμπει σε πολιτική αμετροέπεια. Μια ακατάσχετη φλυαρία που λειτουργεί ως λεκτικό χαλί, να κρύψουν από κάτω τα προβλήματα. Ένα άβολο comfort zone, μακριά από την καθημερινότητα και τις πραγματικότητές της.
Κι αυτή είναι μια ιστορία που όντως επαναλαμβάνεται. Ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων. Που αντί να συζητά τα σημαντικά της ζωής, αυτά που ενδιαφέρουν τους πολίτες, και να βρίσκει λύσεις, αναλώνεται σε διαλόγους που, κατά τον ποιητή, είναι «εν γένει εκτός του κλίματος».
Τα κόμματα γνωρίζουν το κλίμα. Δεν μπορεί να μην το γνωρίζουν. Είναι κι αυτά ζωντανός οργανισμός στην Κύπρο. Ξέρουν ότι στα οικογενειακά τραπέζια ο κόσμος πλέον συγκρίνει λογαριασμούς του ρεύματος. Ξέρουν ότι γυρίζουν και ψάχνουν το φτηνότερο πρατήριο καυσίμων. Ξέρουν ότι υπάρχουν συμπολίτες μας που καθημερινά παροτρύνουν άλλους να πάνε να προμηθευτούν τα βασικά από τα κατεχόμενα, ενισχύοντας την οικονομία του κατακτητή και στερώντας έσοδα από τις επιχειρήσεις και το κράτος. Ξέρουν. Και πάλι επιλέγουν να μιλούν για τον Γρίβα, τον Μακάριο και την ΕΟΚΑ Β…
Κι αν δεν ερχόταν ο θάνατος της Ζέτας Αιμιλιανίδου, μιας πολιτικού που έχαιρε σεβασμού από όλο το φάσμα του πολιτικού χάρτη και από το σύνολο της κοινωνίας, να βυθίσει το νησί στο πένθος, ενδεχομένως οι πολιτικές δυνάμεις να συνέχιζαν να ρυπαίνουν τη δημόσια συζήτηση με τόνους εκτός κλίματος ιστορικών κομφετί, αντί να ασχολούνται επί της ουσίας -κι όχι επί της συνθηματολογίας- με όλα αυτά που είναι σημαντικά για τον κόσμο. Αν δεν έφευγε από κοντά μας μια γυναίκα που αποτέλεσε λαμπρό παράδειγμα καθοδήγησης για το πώς να αντιμετωπίζεις καταστάσεις σφαιρικά και με τον άνθρωπο στο επίκεντρο, ίσως να χρειάζονταν μέρες για να επανέλθει το μέτρο.
Επειδή συνήθισαν να πολιτεύονται συχνά χωρίς μέτρο. Με τα ξύλινα και τετριμμένα, σε μια διαχρονική φθορά του πολιτικού λόγου. Έμαθαν να στρέφονται στο παρελθόν για εύκολους πόντους, που στο παρόν χρειάζονται πράξεις για να κερδηθούν. Κι έμαθαν να κατεβάζουν στους προεκλογικούς τους μπαμπούλες από το ερμάρι, να φοβίζουν τους μεν, να πορώνουν τους δε, και να διεκδικούν ψήφους συναισθηματικών αντιδράσεων αντί πολιτικών προτάσεων.
Υπάρχει κι άλλος δρόμος. Ο δρόμος που η Ιστορία είναι πηγή σοφίας και φάρος και πυξίδα για τους πολιτικούς και όχι εργαλείο προεκλογικής πόλωσης. Ο δρόμος που οδηγεί τους πολίτες στις κάλπες κι όχι στην περαιτέρω αποστροφή. Ο δρόμος που απαντά και αντιμετωπίζει τα προβλήματα του σήμερα.
Ας αφήσουμε για λίγο την Ιστορία να ξεκουραστεί. Και θα είναι εκεί για να στραφούμε όταν και εφόσον χρειαστεί, καθώς έχει το χαρακτηριστικό να μην αλλοιώνεται. Αυτοί που μπορεί να μην είναι εκεί, αν συνεχίσουν οι πολιτικοί με αυτό το τροπάριο, είναι οι πολίτες. Που χάνουν την υπομονή τους με την ίδια ταχύτητα που χάνεται ο μισθός στις νέες μας συνθήκες. ΡΕΠΟΡΤΕΡ
