Περίμεναν από πριν. Είχαν πάει στην εκκλησία πριν καν φτάσει η σορός. Ήταν εκεί, κοντά στο άγημα της Εθνικής Φρουράς. Ο τελευταίος αποχαιρετισμός ήταν γι’ αυτούς σημαντικός.
Ποιος να ξέρει την ιστορία τους; Αν την γνώριζαν προσωπικά, από τα παλιά, από τη δουλεία, από την κοινωνική συναναστροφή; Αν ήταν δικοί της άνθρωποι ή απλώς άνθρωποι που έχουν κάποιο λόγο να καταθέσουν τον απεριόριστο σεβασμό τους σε μια σπουδαία γυναίκα; Ένας-ένας προχωρούν, αναμένοντας τη σειρά τους.
Έχοντας στο νου τη δική τους ιστορία, που εξηγεί την εκεί παρουσία τους και την ανάγκη να αποτίσουν φόρο τιμής. Την κλωστή που θα τους δένει για πάντα με τη Ζέτα. Η σορός της Ζέτας Αιμιλιανίδου τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα, φρουρούμενη από την στρατονομία, όπως τιμητικά αρμόζει και η θλίψη είναι διάχυτη. Στην ατμόσφαιρα. Στα βλέμματα. Στα τελευταία αντίο.
Με ένα λουλούδι στο χέρι, με ένα καλό λόγο στο στόμα, με ένα δάκρυ στο πρόσωπο. Κι η παρουσία μεγαλώνει, όπως μεγαλώνει ο πόνος…ΡΕΠΟΡΤΕΡ
