«Η θέληση πρέπει να κυριαρχεί. Άμα έχεις θέληση, έχεις και δύναμη. Εκείνος που επιμένει με θάρρος, νικά», είπε ο Σκωτσέζος συγγραφέας, Σάμιουελ Σμάιλς. Ένα απόφθεγμα που μπορεί να περιγράψει τον Πέτρο Στυλιανού, από την Πάφο, ο οποίος ποδηλατεί σε ολόκληρη την επαρχία, με απώτερο σκοπό να μαζέψει χρήματα για την 24χρονη Νικολέτα από την Έμπα, που δίνει μάχη ζωής ενάντια στη λευχαιμία, σε νοσοκομείο της Γερμανίας, για δεύτερη φορά στη ζωή της.
Ο καθένας από εμάς, τόσο με πράξεις, όσο και με λόγια, μπορεί να βοηθήσει αλλά και να στηρίξει ένα συνάνθρωπο μας, ωστόσο σε αυτή την περίπτωση τα λόγια περισσεύουν. Ο Πέτρος ποδηλατεί από χωριό σε χωριό, αφήνοντας πρωτίστως την οικογένεια, τα παιδιά και τις δραστηριότητες του σε δεύτερη μοίρα. Περιμένει να σχολάσει από τη δουλεία του, ανεβαίνει στο ποδήλατο και δεν μπαίνει σπίτι, μέχρι να πέσει ο ήλιος.
Ο Πέτρος δέχθηκε την πρόταση από συγγενείς και στενά πρόσωπα της Νικολέτας και ο ίδιος, από την πρώτη στιγμή δήλωσε πρόθυμος και έτοιμος να βοηθήσει. Αφού πήρε τη σχετική άδεια από την Έπαρχο, Μαίρη Λάμπρου, πήρε το ποδήλατο του και εδώ και μια βδομάδα δίνει τον δικό του αγώνα, στηρίζοντας της Νικόλετα και δείχνοντας πως όταν υπάρχει θέληση και πίστη, μπορείς να καταφέρεις πολλά.
Μέχρι στιγμής, ο Πέτρος έχει μαζέψει το ποσό των περίπου επτά χιλιάδων ευρώ από χωριά, εταιρίες, οργανισμούς, εκδηλώσεις και αρκετό κόσμο, ενώ αναμένεται εντός της επόμενης βδομάδας ο αριθμός αυτός να αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Η ανταπόκριση και η αγάπη του κόσμου, τόσο από την Πάφο, όσο και από όλη την Κύπρο προς τη Νικολέτα είναι πραγματικά απίστευτη.
Το 2011 ο Πέτρος Στυλιανού διαγνώσθηκε με καρκίνο. Έδωσε το δικό του αγώνα και βγήκε νικητής. Στα 39 του χρόνια άρχισε να κάνει κάτι που αγαπούσε από μικρός. Πήρε ένα ποδήλατο, αλλάζοντας εντελώς τη ζωή του και γεμίζοντας το σπίτι του κύπελλα. Περισσότερο όμως, γέμισε τη ψυχή του χαρά, γιατί που κάνει αυτό που αγαπούσε από μικρός.
Μιλώντας στον REPORTER o Πέτρος Στυλιανού διηγείται τη δική του ιστορία και μιλά για τη μεγάλη στήριξη του προς τη Νικολέτα.
«Είδα την Παναγία στον ύπνο μου και μου είπε να μη φοβάμαι και ότι θα γιάνω»
«Έκανα μια γαστροσκόπηση στο Νοσοκομείο Πάφου και μετά μου ανακοίνωσαν ότι έχω καρκίνο στο στομάχι. Μόλις το άκουσα νόμισα ότι ήμουν τελειωμένος. Ήμουν αρκετά πεσμένος εκείνο τον καιρό, νόμιζα ότι δεν είχα ελπίδες. Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα να κάνω κάτι που μου άρεσε πάντα και το οποίο δεν έκανα ποτέ. Αγαπούσα το ποδήλατο πολύ και γενικότερα τον αθλητισμό και όπως αποδείχθηκε μετά στη πορεία, μέσω του αθλητισμού, της υγιεινής ζωής που έκανα αλλά και της ψυχολογίας που είχα, κατάφερα να νικήσω τον καρκίνο και να θεραπευτώ εντελώς. Πήγα, αγόρασα ένα ποδήλατο και άρχισα να μαθαίνω στα 39 μου. Κατάφερα μέσω του ποδηλάτου να αλλάξω τη ζωή μου. Κάνω κάτι που μου αρέσει και αγαπούσα από μωρό. Οι γονείς μου ήταν βιοπαλαιστές και δεν μπορούσαν να με αφήσουν να ασχοληθώ με αυτό.
Δούλευα στις μεταλλικές κατασκευές κι εκείνο τον καιρό η έννοια μου ήταν μόνο τα λεφτά. Δούλευα πολύ σκληρά εκείνο τον καιρό. Πώς θα βγάλω παραπάνω λεφτά να πληρώσω τα χρέη μου. Όταν όμως με χτύπησε ο καρκίνος, κατάλαβα τι είναι η ζωή. Ήμουν στο χειρουργείο οκτώ με δέκα ώρες. Πήγαν όλα περίφημα. Εκείνη την ημέρα, όταν κοιμήθηκα, είδα την Παναγία στον ύπνο μου και μου είπε να μη φοβάμαι και ότι θα γιάνω. Τέλειωσε το χειρουργείο, έγιανα. Μόλις έγιανα μου ανακοίνωσαν πως πρέπει να κάνω ένα μεγάλο αριθμό χημειοθεραπειών, αν τυχόν έφυγαν κάποια κύτταρα. Δεν μπορείς να φανταστείς πως νιώθει ένας ασθενής που κάνει χημειοθεραπείες. Όχι μόνο νιώθεις πολύ άσχημα. Δίπλα μου πεθανήσκαν άνθρωποι. Ψυχολογικά άρχισα και δεν ήμουν πάλι καλά. Μια φορά έβγαλα τους ορούς και ήθελα να φύγω. Με στήριξαν οι άνθρωποι του Ογκολογικού. Για εμένα δούλεψε και ο ΠΑΣΥΚΑΦ και ο Αντικαρκινικός Σύνδεσμος Κύπρου και γι’ αυτό συνεχίζω και τους βοηθώ και εγώ. Έχω δώσει όρκο ότι κάθε χρόνο θα ποδηλατώ μια φορά για τον ΠΑΣΥΚΑΦ και μια για τον Αντικαρκινικό».
«Θα είμαι εκεί στο αεροδρόμιο με το ποδήλατο να την περιμένω»
«Μέχρι τώρα έχουμε ξεπεράσει περίπου τις επτά χιλιάδες. Θα μαζέψουμε αρκετά λεφτά πιστεύω για να καλύψουμε τουλάχιστον αυτά τα χρέη που έχει η μαμά της Νικολέτας, αφού είναι η δεύτερη φορά που λευχαιμία χτυπά τη Νικολέτα. Θα τα καταφέρουμε και αυτή τη φορά να βγούμε νικητές. Θα τη βοηθήσω τη μικρούλα να έρθει πίσω. Όταν έρθει θα είμαι εκεί, στο αεροδρόμιο με το ποδήλατο μου και να την περιμένω, θα την ακολουθώ μέχρι να φθάσει στο σπίτι της. Όταν με ενημέρωσαν στην αρχή, είπα ότι το ποδήλατο μου είναι εδώ. Το απέδειξα ότι είμαι καλός στο ποδήλατο και στους μαραθώνιους. Γέμισα το σπίτι μου με κύπελλα. Βίωσα και εγώ καρκίνο και ξέρω τι σημαίνει να κάνεις χημειοθεραπείες και να σου λένε ότι σε πέντε έξι μήνες μπορεί να πεθάνεις. Αυτή τη φορά αποφάσισα να ποδηλατήσω για τη Νικολέτα. Όπως έκανα και για πολλούς συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη και θα συνεχίσω να το κάνω.
Η Νικολέτα είναι ένα άτομο που γνωρίζω από μικρή, ήταν συμμαθήτρια της κόρης μου, είναι πολύ καλό παιδί. Μόνο εκείνο το χαμόγελο της, σου δίνει τόση ενέργεια και δύναμη. Ποτέ δεν την είδα αυτή την κορούα, παρόλες τις δυσκολίες που πέρασε, να λυγίσει. Προσπαθώ και εγώ ψυχολογικά να τις στέλνω τα μηνύματα ότι μπορεί να νικήσει, όπως νίκησα και εγώ τον καρκίνο. Ελπίζω σύντομα να βρεθεί αυτό ο δότης που θα τη βοηθήσει για να επανέλθει υγιής πίσω όπως ήταν πάντα».
«Έθαψα τον καλύτερο μου φίλο και ποδηλάτουν για τη Νικολέτα»
«Προσεύχομαι κάθε βράδυ για τη Νικολέτα. Έχω ξεκινήσει αυτή την τρελή πορεία με το ποδήλατο, για να ποδηλατήσω εκατό χωριά της Πάφου. Η Νικολέτα μας χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Δεν είναι τόσο για τα λεφτά που το κάνω. Η Νικολέτα δεν χρειάζεται λεφτά τώρα, μπορεί να είναι στη Γερμανία με τη μαμά της και να περνάνε δύσκολα, αλλά δεν είναι εκείνο το πρόβλημα. Επειδή είμαι ένας πρώην καρκινοπαθής και ξέρω τι περνά αυτή τη στιγμή, προσπαθώ να στέλνω το μήνυμα ενώ ποδηλατώ, ότι "Νικολέτα μου μπορείς να γιάνεις και εσύ". Βλέποντας με εμένα, η Νικολέτα πιστεύω πήρε τεράστια δύναμη, ότι κάποιος ναι τα κατάφερε. Έθαψα τον καλύτερο μου φίλο, ένα υπέροχο άνθρωπο και ήμουν πάνω στο ποδήλατο και ποδηλάτουν για τη Νικολέτα... (εδώ η φωνή του άρχισε να σπάζει... Λύγισε και άρχισε να κλαίει…). Ο Φίλιππός ήταν ένα εξαίρετο παιδί, άφησε δύο παιδάκια πίσω του, ήταν φίλος και συμμαθητής. Δυστυχώς δεν άντεξε.
Μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου, η Γεροσκήπου Ladies, μάζεψε λεφτά και ήρθε εκεί που ήμουν και παρέδωσε τα λεφτά. Εγώ ειδοποιώ τους Κοινοτάρχες και τους Δημάρχους, αυτοί μαζεύουν τα λεφτά από κόσμο και έπειτα μου παραδίδουν τα λεφτά εκείνοι. Σαν αυτή η ομάδα ήρθε εκεί και έστειλε και μια καρδούλα της Νικολέτας ότι την περιμένει. Προσπαθούμε να στέλνουμε το μήνυμα ότι είμαστε όλοι δίπλα της. Βλέπουμε μεγάλη αγάπη από την Κύπρο και ειδικά από την Πάφο. Εκεί που πάω μόλις τους πω για τη Νικολέτα, έρχεται εκεί όλος ο κόσμος και μου δίνει λεφτά. Όπου πάω, είναι απίστευτο. Οι νέοι κινητοποιήθηκαν περισσότερο από τους μεγάλους. Όταν πήγα στα Κονία, το Κέντρο Νεότητας ήρθε εκεί και μου παρέδωσε λεφτά. Βλέπω ότι δεν είναι μόνο οι Κοινοτάρχες που κινητοποιήθηκαν αλλά και ο κόσμος και μπράβο τους. Τους τιμά και εκείνους αλλά και εμάς ως λαό. Άμα βλέπεις τον κόσμο να συγκινείται και να θέλει να βοηθήσει, σημαίνει έχουμε ακόμα ανθρωπιά.
Αυτό είναι το εγχείρημα μου που κάνω τώρα, όμως είναι δύσκολο θα μου πάρει λίγο καιρό. Μου έδωσαν οι κοπέλες μια λίστα και ανταποκρίθηκαν εταιρίες και σημεία σε χωριά που πρέπει να πάω. Μου στέλνουν μηνύματα παραλίες, γυμναστήρια και πολλά μέρη που κάνουν εκδηλώσεις και πρέπει να είμαι εκεί. Έχει μέρες που κάνω τρία με τέσσερα χωριά, δεν μπορώ σε μια μέρα να κάνω οκτώ χωριά γιατί δουλεύω. Έκανα πρόγραμμα κάθε μέρα μέχρι να τα τελειώσω όλα. Συνεχίζω πιο δυνατός. Πιστεύω ότι οι φίλοι μου που χάθηκαν και είναι ψηλά θα νιώθουν περήφανοι. Πιστεύω σε κάθε αγώνα που κερδίζω, είτε αυτό είναι μαραθώνιος, είτε τρέξιμο, είτε ποδηλασία. Γυρίζω στον ουρανό και κοιτάζω και νιώθω περηφάνια». reporter
