Αυτά τα λόγια αγάπης ανήκουν στον οκτάχρονο Σταύρο από τον Αστρομερίτη, ο οποίος από μικρός περνά το δικό του Γολγοθά, δίνοντας μάχη με τη θαλασσαιμία.
Τα έγραψε, για τους δικούς του ήρωες, που ήρθαν στη ζωή του τυχαία, αλλά από τη μέρα που τον γνώρισαν, δεν έφυγαν στιγμή από κοντά του. Τους «Ενωμένους Μοτοσικλετιστές».
Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων, που ενώθηκαν το 2012, για να κάνουν ομαδικές εξορμήσεις τις Κυριακές και τελικά ανέπτυξαν φιλανθρωπικό έργο, στηρίζοντας συνδέσμους, αλλά και μεμονωμένους συνανθρώπους μας.
Η πρώτη επαφή με τον μικρό Σταύρο
Ένας απ’ αυτούς είναι ο μικρός Σταύρος, τον οποίο συνάντησαν τυχαία τα Χριστούγεννα του 2019. Ο πρόεδρος της ομάδας των μοτοσικλετιστών, κ. Πανίκος Προκοπίου, περιγράφει εκείνη, την πρώτη συνάντηση…
«Όταν πήγαν κάποια μέλη μας τα Χριστούγεννα να πάρουν δώρα στα μωρά, γνώρισαν τον μικρό και τη μητέρα του. Την επόμενη μέρα, με πήρε τηλέφωνο ο αντιπρόεδρος της ομάδας και μου είπε ότι υπάρχει ένας μικρός, πολύ συμπαθητικός, που αγαπά τις μοτοσικλέτες. Μας είπε ότι θα έβγαινε σε δύο τρεις μέρες από το νοσοκομείο και πως ήθελε να τον πάρουμε βόλτα, με την άδεια της μητέρας του.
Έτσι κι έγινε. Όταν βγήκε το μωρό από τη θεραπεία του, πήγαμε εκεί στο Μακάριο, έκατσε πάνω σε μια μοτόρα ο Σταύρος και σε άλλη η γιατρός του, γιατί ήθελε και τη γιατρό του μαζί του. Κάναμε ένα γύρο εκεί στο Μακάρειο, για να πάρει τα πάνω του. Αυτό το πράμα, έφερε μας κοντά στην οικογένεια, η οποία διαμένει στον Αστρομερίτη».
Εκείνη η μέρα τους έδεσε... Ο μικρός Σταύρος απέκτησε τους δικούς του ήρωες... Οι μοτοσικλετιστές είδαν στο πρόσωπο του τα δικά τους παιδιά... Ο οκτάχρονος έγινε δικό τους παιδί.
«Κάθε φορά που βόλευε η εκδρομή μας να περάσουμε από τον Αστρομερίτη, τηλεφωνούσαμε στη μητέρα του ότι θα πηγαίναμε να δούμε το μωρό. Μια φορά το μήνα, ήμασταν στο σπίτι. Πίναμε τον καφέ μας και μιλούσαμε με τον Σταυράκη μας. Συνδεθήκαμε. Πραγματικά, δεν έχει χειρότερο πράμα να βλέπεις μιαν πάμφτωχη οικογένεια, να ζει αυτό το δράμα...».
Το ταξίδι στη Γερμανία-«Εκλαίαν τζαι οι πέτρες»
Λίγο καιρό αργότερα, η Κυβέρνηση ενημέρωσε την οικογένεια, πως βρέθηκε συμβατός δότης μυελού των οστών για τον οκτάχρονο στην Ελλάδα και θα έπρεπε να ταξιδέψουν για τη Γερμανία, όπου θα πραγματοποιείτο η διαδικασία. Τελικά, η πανδημία SARS COV-2 κτύπησε την Κύπρο και το ταξίδι αναβλήθηκε.
«Εμείς συνεχίσαμε να τον βλέπουμε και ξαφνικά πριν λίγες μέρες, τους τηλεφώνησαν ότι πρέπει να φύγουν άρον-άρον να πάν στη Γερμανία. Μιλήσαμε με τη μητέρα. Μας είπε ότι ο Σταύρος θέλει να πάει με μοτοσικλέτα στο αεροδρόμιο. Επήεν η ομάδα σπίτι του, τον έβαλα εγώ πάνω στη μοτόρα, του έβαλα το κράνος του, τους εξήγησα και δύο τρία πράγματα για τις μοτόρες και πήγαμε σιγά σιγά στο αεροδρόμιο.
Αυτό που με σημάδεψε όμως και δεν θα το ξεχάσω, ήταν η ώρα του αποχωρισμού από το σπίτι. Εκείνη τη μέρα, εκλαίαν τζαι οι πέτρες... Εκλαίαν τζαι οι πέτρες.... Το ένα από τα δύο αδέλφια του μικρού Σταύρου, που είναι έξι χρονών, έλεγε θέλω τον αδερφό μου, τζαι ακόμα εν είσιε φύει. Από την ημέρα που τους πήραμε στο αεροδρόμιο, κάθομαι τζαι σκέφτουμε αυτά που εζήσαμε, στεναχωριέμαι τζαι σκέφτομαι τρόπους να τους βοηθήσω».
«Θα είμαστε συνέχεια δίπλα τους, δεν θα τους αφήσουμε»
Μαζί με τον μικρό Σταύρο, για τη Γερμανία ταξίδεψαν και δύο του γονείς, ενώ ο εξάχρονος και ο δωδεκάχρονος αδελφός του, έμειναν πίσω. Τους προσέχει η γιαγιά τους.
«Έχω καθημερινά επικοινωνία μαζί τους. Θα μείνουν εκεί για οκτώ μήνες. Εμείς δεν θα μείνουμε στο ότι πήραμε το μωρό στο αεροδρόμιο και τέλειωσε. Θα είμαστε συνέχεια δίπλα στην οικογένεια. Θα προσπαθήσουμε να μαζέψουμε λεφτά, για να παίρνουμε ψώνισμα στα μωρά. Δεν θα τα αφήσουμε στο έλεος του Θεού. Ότι μπορούμε θα συνεισφέρουμε.
Από την άλλη, στη Γερμανία όπου διαμένουν, το μωρό είναι καλυμμένο από την Κυβέρνηση, αλλά οι γονείς πληρώνουν, 22 ευρώ την ημέρα σε ξενώνα. Μπορεί για κάποιους να μην ακούγεται μεγάλο ποσό, αλλά για άλλους είναι ένα σεβαστό ποσό».
Ο Σταύρος, πριν φύγει για τη Γερμανία, δώρισε στους μοτοσικλετιστές, μια καρδιά από πέτρα πάνω στην οποία έγραφε, «στην καρδιά μου μπορεί να είναι μόνο ευγνωμοσύνη σε σας, επειδή είστε σαν οικογένεια για μένα. Φίλοι, αδέλφια, που με συνοδεύουν στο μονοπάτι που επέλεξα για τη ζωή μου. Σας ευχαριστώ, για ότι κάνατε για μένα. Για να είμαι πιο καλά χάρις σε εσάς. Το ευχαριστώ είναι λίγο, για ότι κάνατε για μένα».
Αυτά τα λόγια, γράφτηκαν στην ψυχή του κ. Πανίκου, αλλά και του κάθε μοτοσικλετιστή, που γνώρισε τον μικρό Σταύρο. Όλοι προσεύχονται να πάνε όλα καλά.
«Μαζί με την μητέρα του, έκαναν μια καρδία και μας έγραψαν κάποια λόγια πάνω. Μπορώ να σου πω, ότι για εκείνο το μωρό εμείς νιώθουμε τα δεκαπλάσια, από εκείνα που μας έγραψε και να ξέρει ότι θα είμαστε δίπλα του».
Πραγματοποιούν πορείες για φιλανθρωπικές οργανώσεις
Εκτός από την περίπτωση του μικρού Σταύρου, οι «Ενωμένοι Μοτοσικλετιστές», που απαρτίζονται από συνολικά 44 μέλη, σε Λευκωσία, Λεμεσό και Πάφο, στα οκτώ χρόνια δράσης τους, συνεργάστηκαν και συνεργάζονται με φιλανθρωπικούς οργανισμούς, στηρίζοντας ομάδες συνανθρώπων μας, που το έχουν ανάγκη.
«Ξεκινήσαμε με κάποιες εκδρομές κάθε Κυριακή με την ομάδα και σε κάποια στιγμή συνεργαστήκαμε με την Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλέτας. Μας έκαναν την πρόταση να αναλάβουμε το φιλανθρωπικό κομμάτι και δεχθήκαμε με όλη μας την ευχαρίστηση. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε κάποιες εκδηλώσεις. Σιγά σιγά, μας πλησίασαν άτομα από τον Αντιλευχαιμικό Σύνδεσμο «Ζωή», τον Σύνδεσμο Αυτισμού, κάποια σωματεία ποδηλατών που κάνουν ολοήμερες πορείες και χρειάζονται βοήθεια στο δρόμο και άλλοι.Το πρόγραμμά μας είναι βαρυφορτωμένο, αλλά δεν μπορείς να αρνείσαι σε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί χρειάζονται στήριξη».
Οι «Ενωμένοι Μοτοσικλετιστές», πραγματοποιούν τέσσερις φορές το χρόνο φιλανθρωπικές πορείες για τα άτομα με αυτισμό και πέντε φορές το χρόνο πορείες για τον Αντιλευχαιμικό Σύνδεσμο «Ζωή», σε όλες τις επαρχίες.
«Ο Αντιλευχαιμικός Σύνδεσμος, στέλνει επιστολή στον Έπαρχο της εκάστοτε επαρχίας, ότι θα διεξάγουμε έρανο την τάδε ημερομηνία. Περιμένουμε την έγκριση και όταν την πάρουμε, ο Σύνδεσμος τηλεφωνεί στα χωριά που θα γίνει η πορεία και τους λέει ότι θα περάσουν οι μοτοσικλετιστές, την τάδε μέρα. Αν θέλετε να βοηθήσετε, μπορείτε να δώσετε την εισφορά σας. Μετά, μας λένε σε ποια χωριά θα πάμε, καταστρώνουμε τη διαδρομή και ξεκινάμε το ταξίδι μας. Δίνουν την εισφορά τους και προχωράμε. Μαζεύουμε κάθε φορά, περίπου 1000 με 1500 ευρώ. Το συνολικό ποσό που μαζεύουμε κάθε χρόνο, είναι κοντά στις 20 χιλιάδες ευρώ».
Επίσης, η ομάδα είναι υπεύθυνη για παραλαβή του Αγίου Φωτός κάθε Πάσχα και τη μεταφορά του στα ορεινά χωριά της Κύπρου, καθώς επίσης και για πολλές άλλες δράσεις.
«Έχασα κολλητούς και φίλους μου από τις μοτοσικλέτες»
Ο κ. Πανίκος νιώθει την ανάγκη να θίξει και το θέμα των θανατηφόρων οδικών συγκρούσεων, με θύματα μοτοσικλετιστές. Οδηγεί, όπως λέει, μοτοσικλέτες, τα τελευταία σαράντα χρόνια και έχασε πολλούς φίλους και κολλητούς, από τροχαία δυστυχήματα. Γι’ αυτό στέλνει ένα μήνυμα, προς όλους τους οδηγούς.
«Το 80% των θανάτων, είναι λόγω ταχύτητας. Μπορεί κάποιος να σου έκοψε το δρόμο, αλλά αν δεν πήγαινες με 200 χιλιόμετρα, δεν θα είχε ατύχημα και δεν θα έχανες τη ζωή σου. Όλα ξεκινούν από την ταχύτητα. Η μοτοσικλέτα είναι πολύ επικίνδυνη. Και αυτό το λέω ιδιαίτερα στους νέους. Να μην πιάσετε ποτέ σας μοτοσικλέτα. Για μας όμως, που προλάβαμε και πιάσαμε, είναι πώρωση. Δεν μπορώ να μην κάνω εκδρομή δύο φορές την εβδομάδα με μοτοσικλέτα».
Την ίδια συμβουλή, έδωσε και στον 24χρονο γιο του…
«Δεν θέλω να οδηγήσει μοτοσικλέτα. Ως τωρά τα κατάφερα, ελπίζω να το κρατήσει. Γιατί δυστυχώς, όσο καλός τζαι να είσαι, έρκεται ο άλλος τζαι δια πάνω σου. Και επειδή έθαψα πολλούς φίλους μου, τζαι έχω άλλους που λιώνουν στα ιδρύματα χωρίς βοήθεια, δεν μπορώ να φανταστώ το γιο μου, να κρατά μοτόρα. Πρόσφατα, έχασα ένα φίλο, που ήταν ο κολλητός μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τον Πάνο Καρανικόλα. Έπαθε καρδιακό σαν οδηγούσε την μοτόρα του. Όπως πήγαινε σπίτι, τον έπιασε η καρδία του, είχε ατύχημα τζαι πέθανε. Έχω τζαι άλλους που ήταν στην ομάδα παλιά, που εφύαν, αλλά παραμείναμε φίλοι. Χάσαμε τον πασίγνωστο Βούδα και τον πασίγνωστο Δάλα. Τους συνοδεύσαμε στην κηδεία τους και κάθε χρόνο κάνουμε πορεία εις μνήμη τους, δεν τους ξεχνούμε… Kάθε φορά που φεύγω από το σπίτι, σκέφτομαι ότι ίσως δεν επιστρέψω κι όταν επιστρέφω, λέω Δόξα τω Θεώ…» reporter
