δικό μου σπίτι, θα έκανα τις αλλαγές που ήθελα και θα ήταν καλά. Αν εγώ ήμουν μόνη μου, δεν θα με ένοιαζε να ζω σε μία κάμαρη. Δεν με νοιάζει για μένα, με ενδιαφέρει να μπορώ να διευκολύνω την καθημερινή ζωή του γιου μου».
Με αυτά τα λόγια, περιγράφει την κατάσταση που ζει η Γαβριέλλα Αργυρόπουλου, η οποία προσπαθεί εδώ και δύο χρόνια να βρει άλλο σπίτι, που να μπορεί να ζει με τον μονάκριβο γιο της Νικόλα, αλλά όπου κι αν πάει βρίσκει κλειστές πόρτες. Εδώ και δεκατρία χρόνια ζει σε ένα σπίτι, όπου πρέπει να μεταφέρει τον γιο της από το ένα δωμάτιο στο άλλο, δέκα φορές την ημέρα.
«Ο Νικόλας έχει εγκεφαλική παράλυση και σπαστική τετραπληγία, ενώ δεν βλέπει, δεν μιλά και δεν περπατά. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του και με τις κραυγές του καταλαβαίνω τι θέλει να μου πει. Πότε θέλει να φάει ή να κάνει μπάνιο».
Όπως εξήγησε, η νέα καρέκλα του Νικόλα είναι πλατιά, με αποτέλεσμα να μην χωράει στο διάδρομο, ενώ όπου θέλει να πάει ο γιος της μέσα στο σπίτι, τον κουβαλάει, παρά το γεγονός πως έχει lift για τις μετακινήσεις του.
«Ο γιος μου πονάει τα κόκκαλά του, που τον μεταφέρω συνεχώς. Είναι πλέον 22 χρόνων, είναι πολύ δύσκολο να τον κουβαλώ συνέχεια. Ψάχνω άλλο σπίτι για να φύγω. Ο νέος ιδιοκτήτης θα το θέλει για την κόρη του, σε ένα χρόνο, αφού οι δύο αδελφές που μου το ενοικίαζαν το πούλησαν».
Πόρτες ερμητικά κλειστές
Έχει πάει σε τράπεζες, σε ιδρύματα, σε υπηρεσίες, σε οργανισμούς. Η απάντηση μία: Είσαι μονογονιός.
«Έχω πάει στις τράπεζες για να κάνω δάνειο, επειδή πρέπει να γίνουν αλλαγές σε όποιο σπίτι πάω. Αλλά δεν μου δίνουν επειδή είμαι μονογονιός. Έχω χτυπήσει αρκετές πόρτες, αλλά η ίδια απάντηση. Ούτε από την Κυβέρνηση μου απάντησε κάποιος. Έχω πάει μέχρι και στον οργανισμό αναπτύξεως γης και η απάντηση είναι η ίδια. Τώρα προσπαθώ να βρω σπίτι να ενοικιάσω, για να φύγω από εδώ. Θα προτιμούσα το συντομότερο».
Όπως είπε, μαζί της έχει και μία κοπέλα, που την βοηθά στο σπίτι. Έτσι, ψάχνει ένα σπίτι με τρία υπνοδωμάτια και να είναι ισόγειο, επειδή όπως εξήγησε, θα είναι δύσκολο να έχει σκαλιά, λόγω του Νικόλα.
«Τώρα μένουμε στη Μέσα Γειτονιά και θα προτιμούσα να βρω σπίτι σε αυτές τις περιοχές. Εδώ έχω φίλες, που αν συμβεί κάτι θα τρέξουν γρήγορα, μέχρι να πάω εγώ από τη δουλειά. Δεν με πειράζει αν έχει το σπίτι ένα-δύο σκαλιά. Έχω ράμπα, αλλά αν έχει περισσότερα θα είναι απότομη η ράμπα. Είναι αδύνατο, όμως να βρεις ενοίκιο στη Λεμεσό για 500 ευρώ. Είναι πανάκριβα, βρίσκεις από 800 ευρώ και πάνω».
Είναι πεταμένα λεφτά, κατέληξε, «να ενοικιάζω τόσα χρόνια. Αν είχα σπίτι δικό μου, θα έκανα τις αλλαγές που ήθελα, για τον γιο μου». reporter
ΠΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΓΩΤΑ ΗΡΑΚΛΗΣ - HERACLIS ΣΤΟ ΠΛΑΤΥ ΑΓΛΑΝΤΖΙΑΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ 66
