διαδρομή από το αυτοκίνητο στο σπίτι της οικογένειας. Η Ali Sanders θυμάται κάθε μικροσκοπική λεπτομέρεια της μέρας που έφερε τα δίδυμα της στο σπίτι της – τα καθίσματα των παιδιών «κατανέλαβαν όλο το πίσω κάθισμα», λέει.
Παρακολούθησε, όπως ο σύζυγός της, ο Michael αδέξια προσπαθούσε να βγάλει τους ιμάντες. Στη συνέχεια, μέσα στο σπίτι, ήρθε το άλλο μεγάλο οικογενειακό ορόσημο – η συνάντηση με τους νέους παππούδες και τις γιαγιάδες. «Θυμάμαι τον μπαμπά του Michael να τους συναντά», λέει η 35χρονη Ali. Είπε: «Εδώ είναι ο παππούς!»Ήταν τόσο χαρούμενος. Όλοι ήταν. Και οι γονείς μου ήταν ενθουσιασμένοι.»
Αυτό ήταν το παραμύθι που τελείωσε στον αγώνα της Ali και του Michael για να ξεκινήσουν μια οικογένεια. Έμαθαν ότι δεν ήταν γόνιμοι στις αρχές του γάμου τους – με προβλήματα και από τις δύο πλευρές – το ζευγάρι, από το Staffordshire της Αγγλίας, τότε έριξε όλες τις προσπάθειές του στη διαδικασία υιοθεσίας.
Αμέσως μετά τα Χριστούγεννα το 2014, οι προσευχές τους απαντήθηκαν. Είχαν εγκριθεί για να υιοθετήσουν αξιολάτρευτα, οκτώ μηνών πανομοιότυπα δίδυμα αγόρια που έμοιαζαν μάλιστα με τον Michael.
Το ζευγάρι πέρασε τις επόμενες έξι εβδομάδες σταδιακά γνωρίζοντας τα μωρά τους, επισκέπτοντάς τα στο σπίτι τους όπου είχαν τοποθετηθεί προσωρινά, διακοσμώντας το δωμάτιό τους και προετοιμάζονται για τη μεγάλη της «υποδοχής».
Η ζωή δεν θα μπορούσε να ήταν πιο τέλεια – θεωρητικά. Μόνο κάτι δεν πήγαινε καλά με την Ali. Δεν «το είχε», λέει.
Αντί να κολυμπάει σε πελάγη ευτυχίας, η Ali, ένας σχολική βιβλιοθηκονόμος, αισθάνθηκε μουδιασμένη και άδεια.
«Ένιωσα σαν να υποκρίνομαι- ότι δεν ήταν πραγματικό», λέει. «Το χειρότερο ήταν ότι ο Michael δέθηκε αμέσως με τα μωρά. Ήδη αισθανόταν σαν μπαμπάς.»
Τον παρακολουθούσε να αλλάζει πάνες και να τα φροντίζει κατά τις επισκέψεις. . . αλλά η ίδια δεν αισθανόταν σχεδόν τίποτα.
Θυμάται να παίρνει τα αγόρια στο πάρκο για πρώτη φορά στο όμορφο νέο διπλό καρότσι, που είχε «εμμονή» για μήνες.
«Ακούγεται άσχημα τώρα, αλλά τόση πολλή προσπάθεια είχε καταβληθεί για να αποκτήσουμε το τέλειο καρότσι. Κόστιζε πάνω από 1.000 ευρώ. Αλλά ακόμη και όταν καθόμουν με το όμορφο καρότσι μου που είχε αυτά τα υπέροχα μωρά, ήθελα απλά να σταματήσει η διαδικασία. Δεν είχα αισθανθεί ποτέ τόση μοναξιά στη ζωή μου. «
Η μητρότητα συχνά αισθάνεται συντριπτική και οι γονείς που υιοθετούν συχνά βιώνουν πανικό. Υπάρχει ακόμη και μια κατάσταση που ονομάζεται «μετα-υιοθεσιακή κατάθλιψη».
Αλλά αυτό ήταν κάτι άλλο.
«Θυμάμαι να κάθομαι εκεί προσευχόμενη τα δίδυμα να μην ξυπνήσουν, γιατί όταν το έκαναν, θα έπρεπε να προσποιούμαι και πάλι ότι είμαι μητέρα», θυμάται η Ali.
Βλέποντας την προφανή μιζέρια και τον πανικό της, ο σύζυγός της την ικέτευσε να πάει στο γιατρό την επόμενη μέρα αφού έφεραν τα δίδυμα στο σπίτι. Ήξερε ότι κάτι ήταν λάθος. Αισθανόταν εκτός εαυτού για εβδομάδας.
Ο γυναικολόγος ζήτησε δείγμα ούρων, άφησε το δωμάτιο και επέστρεψε με εκπληκτικά νέα: η Ali ήταν έγκυος. Μούδιασε στο άκουσμα των νέων.
«Είπα:» Απλά δεν μπορώ να είμαι «και ρώτησε:» Γιατί; «Είπα:» Επειδή είμαστε στείροι και μόλις υιοθετήσαμε τα δίδυμα.»
Νομικά, δεν είχαν ολοκληρώσει την διαδικασία. Η διαδικασία υιοθεσίας απαιτεί μήνες για να ολοκληρωθεί μέσω των δικαστηρίων. Όμως, όσον αφορά όλους τους εμπλεκόμενους, ήταν ήδη μαμά και μπαμπάς.
Το ζευγάρι έσπευσε στο σπίτι μέσα στη σιωπή και έπειτα η Ali έστειλε το σύζυγό της να αγοράσει ένα άλλο τεστ εγκυμοσύνης – «το πιο ακριβό που μπορούσε να βρει, ήμουν πεπεισμένος ότι ο γυναικολόγος είχε κάνει λάθος». Αλλά δεν είχε.
Αγχωμένοι, η Ali και ο Michael κάλεσαν τους κοινωνικούς λειτουργούς τους. Και αυτό ήταν. Μέχρι το τέλος της ημέρας, η διαδικασία υιοθεσίας είχε ακυρωθεί.
«Είπα στην κοινωνικό λειτουργό ότι δεν θα μπορούσαμε να κρατήσουμε τα δίδυμα», λέει η Ali με δάκρυα.
Τα μωρά επέστρεψαν στους θετούς γονείς τους το ίδιο βράδυ.
«Ήταν η τελευταία φορά που τα είδα. Έκλαψα πολύ. Δεν είχα εκφράσει μέχρι στιγμής κανένα συναίσθημα, αλλά όταν τα πήραν για τελευταία φορά από την αγκαλιά μου, κάτι μέσα μου έσπασε και δεν νομίζω ότι θα διορθωθεί ποτέ», λέει.
«Δεν νομίζω ότι η ενοχή θα φύγει ποτέ. Απογοήτευσα αυτά τα μωρά.»
Τώρα, που όλα έχουν ανήκουν στο παρελθόν, η Ali σκέφτεται ότι από τη στιγμή που ήταν έγκυος η υιοθεσία ήταν καταδικασμένη, επειδή το σώμα της απλά αρνήθηκε να της επιτρέψει να δεθεί με μωρά που δεν ήταν γενετικά δικά της.
«Νομίζω ότι ήταν κάτι φυσικό. Ο τρόπος με τον οποίο δεν μπορούσα να δεθώ με τα δίδυμα ήταν εντελώς εκτός του χαρακτήρα μου. Πάντα ήμουν πραγματικά μητρική και ήθελα απεγνωσμένα αυτά τα μωρά.
«Νομίζω ότι ήταν το σώμα μου έλεγε:«Συγκεντρώσου στο δικό σου». Έβαλα πρώτο το βιολογικό μου μωρό και θα πρέπει να ζήσω με αυτό για το υπόλοιπο της ζωής μου».
Τέσσερα χρόνια αργότερα, και εκείνο το μωρό είναι τώρα ένα τρίχρονο αγοράκι που ονομάζεται Jacob. Και η Ali είναι έγκυος και πάλι – μια άλλη εγκυμοσύνη που αψήφησε τις πιθανότητες – περιμένει το κοριτσάκι της τον Οκτώβριο.
Αυτή και η Michael δεν μπορούσαν να είναι πιο ευτυχισμένοι. Ωστόσο, κανείς τους δεν κατάφερε να ξεχάσει τα αγόρια που ήταν σχεδόν δικά τους.
Η Ali ανεβαίνει για να πάρει δύο κρεμαστά παιχνίδια από το μπουφέ. Είναι μελόψωμο, χριστουγεννιάτικα στολίδια όταν αγόρασαν όταν έμαθαν ότι μπορούσαν να υιοθετήσουν τα δίδυμα: «Τα βάλαμε στο δέντρο τα Χριστούγεννα, νομίζοντας ότι θα έχουμε μπροστά μας μια ζωή για να διακοσμήσουμε το δέντρο».
Αυτά είναι τα μόνα αναμνηστικά των δίδυμων που έμειναν σε αυτό το σπίτι. Μόλις σταμάτησε η διαδικασία υιοθεσίας, ζητήθηκε από το ζευγάρι να διαγράψει όλη την αλληλογραφία και τις φωτογραφίες των δίδυμων, που έκτοτε υιοθετήθηκαν από ένα άλλο ζευγάρι.
Ωστόσο, οι μνήμες είναι πιο δύσκολο να διαγραφούν. Η Ali έχει γράψει ένα βιβλίο σχετικά με το δύσκολο ταξίδι της στη μητρότητα – το οποίο την οδήγησε όχι μόνο σε αποτυχημένη υιοθεσία, αλλά και σε σοβαρή κατάθλιψη. Σε ένα σημείο, λέει ότι σκέφτηκε ακόμη και την αυτοκτονία.
Η Ali παρηγορείται από το γεγονός ότι τα δίδυμα βρήκαν το παντοτινό τους σπίτι, και παραμένει πεπεισμένη ότι πήρε τη μόνη δυνατή απόφαση. Εκείνη και ο Michael δεν το συζητούν πολύ, όμως, επειδή είναι πολύ οδυνηρό.
Τώρα, λέει, κάθε φορά που βλέπει δίδυμα της ηλικίας τους, αναρωτιέται: «Θα μπορούσαν να είναι αυτοί;»
Η μεγαλύτερη επιθυμία της είναι ότι μια μέρα τα αγόρια θα χτυπήσουν στην πόρτα της. Έχει συντάξει μια επιστολή, η οποία η υπηρεσία υιοθεσίας λέει ότι μπορεί να μπει στο αρχείο τους. Τι λέει;
«Ότι δεν ήταν δικό τους λάθος, ότι δεν έκαναν τίποτα κακό και ότι λυπάμαι που τους απογοητεύσαμε». viralman.gr
ΠΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΓΩΤΑ ΗΡΑΚΛΗΣ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥ ΑΓΛΑΝΤΖΙΑΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ 66
(ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ)
