Της Μελίνας Αλεξοπούλου
Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών η 25η Νοεμβρίου και η σημερινή μας ιστορία δεν θα μπορούσε να μην είναι αφιερωμένη σε μια γυναίκα-θύμα, που αναγεννήθηκε από τις στάχτες της και πλέον βλέπει τη ζωή από άλλη οπτική γωνία.
Η Πόπη στα 48 της χρόνια δηλώνει αναγεννημένη, «είμαι πλέον ένας άλλος άνθρωπος», λέει χαμογελώντας.
Πόπη, μίλησέ μας λίγο για σένα.
«Ζω στην Πάφο με τα δύο μου παιδιά και εργάζομαι σε μια ιδιωτική εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα της ένδυσης. Είμαι πολλά χρόνια στην συγκεκριμένη δουλειά με αποτέλεσμα η θέση μου και κατά συνέπεια οι απολαβές μου να είναι πολύ καλές. Μου αρέσει αυτό που κάνω, αν και είχα άλλα όνειρα, ήθελα να σπουδάσω ιατρική και θα μπορούσα, ήμουν άριστη μαθήτρια».
Τι εμπόδισε αυτό το όνειρο;
Κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο φαρμάκι και απαντά, «Ο έρωτας! Ερωτεύτηκα παράφορα, παντρεύτηκα και γρήγορα στη ζωή μου ήρθαν τα αγγελούδια μου. Δεν μετανιώνω, τα παιδιά μου δεν θα τα άλλαζα για τίποτα σ΄ολόκληρο τον κόσμο», πριν καλά-καλά τελειώσει έβγαλε μια φωτογραφία των παιδιών της από την τσάντα της και γεμάτη καμάρι την άφησε επάνω στο τραπέζι, σαν να θέλει να παίρνει δύναμη από την εικόνα για να συνεχίσει.
Πώς ήταν ο γάμος σου;
«Τα πρώτα χρόνια, ήταν όλα υπέροχα. Τον άντρα μου τον γνώρισα 18 ετών, στα 19 μου ήμουν ήδη έγκυος την μικρή μου. Δεν ήταν ιδιαίτερα ρομαντικός, ούτε τρυφερός. Νοιαζόταν όμως για μας, μας φρόντιζε. Υπήρχαν πολλές όμορφες στιγμές… Μετά άλλαξε, δεν ξέρω πώς και πότε. Σκέφτηκα αρκετές φορές το γιατί, δεν κατάφερα ωστόσο να απαντήσω. Όσο ο καιρός περνούσε μεταμορφωνόταν σε ένα τέρας, ο εφιάλτης ήταν εκεί και ο άνθρωπος που αγάπησα είχε χαθεί!»
Τέρας, εφιάλτης, οι παρομοιώσεις αυτές αντιλαμβάνεσαι ότι ακούγονται πομπώδεις.
«Μπορεί να ακούγονται αλλά δεν είναι υπερβολές, ήταν η πραγματικότητα που ζούσαμε καθημερινά. Ερχόταν σπίτι από την δουλειά του, ξέχασα να σας πω ότι ήταν μηχανικός, έτρωγε, ξάπλωνε και όταν σηκωνόταν με έβριζε με χυδαίες εκφράσεις, χωρίς λόγο. Έφευγε και ερχόταν αργά το βράδυ, αν τολμούσα να ρωτήσω πού ήταν ή γιατί άργησε με χαστούκιζε. Πάντα θα θυμάμαι το πρώτο χαστούκι. Ήταν αυτό που με σκότωσε…», άρχισε να κλαίει γοερά χωρίς να μπορεί να το ελέγξει, ζητώντας συγγνώμη.
Θες να συνεχίσεις; Μπορείς;
«Μπορώ αλλά δεν θέλω να τα περιγράφω, δεν μπορώ, μου είναι αδύνατον. Στο κάδρο όλου αυτού προστέθηκε και η ερωμένη του. Ήρθαν και μου το είπαν, μου έδειξαν φωτογραφίες, σημειώστε πως δεν περίμενα να έρθουν να μου το πουν, το άρωμά της ήταν στα σεντόνια μου… Άλλο ένα καρφί, άλλη μια πληγή, άλλη μια προδοσία από τον άνθρωπο στον οποίο αφιέρωσα όλο μου το είναι».
Πόσο διήρκεσε ο εφιάλτης αυτός όπως λες;
«Τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Τέσσερα χρόνια με ξύλο, βρισιές και υπό την σκιά μιας άλλης γυναίκας. Όσο και αν υπέφερα δεν θα κρύψω ότι ζήλευα».
Γιατί ανεχόσουν αυτή την συμπεριφορά;
«Τον αγαπούσα. Μέσα μου δικαιολογούσα την συμπεριφορά του, όσο παράλογο και αν σας φαίνεται. Έλεγα πως είναι η πίεση της καθημερινότητας, η ρουτίνα, ένα κάρο μπούρδες για να μην δω την αλήθεια. Με τύφλωνε, με νάρκωνε αφού μετά τα ξεσπάσματα ερχόταν με αγκάλιαζε κλαίγοντας, υποσχόταν ότι ήταν η τελευταία φορά και εγώ το πίστευα».
Πότε πήρες την απόφαση να απαλλαγείς;
«Ο εφιάλτης έγινε καθημερινότητα και η ερωμένη του η επίσημη αγαπημένη. Τα σχόλια του κόσμου μου ήταν αδιάφορα, από ένα σημείο και μετά ήθελα να γλυτώσω. Τον αγαπούσα όμως, δεν είχα την δύναμη να τον εγκαταλείψω, φοβόμουν, τι θα έκανα; Πώς θα επιβίωνα; Πού θα πήγαινα; Το ποτήρι ξεχείλισε ένα βράδυ Τετάρτης, ήταν τα γενέθλια του γιου μου. Φτιάξαμε φαγητό, γλυκά και τον περιμέναμε να έρθει να σβήσουμε τα κεράκια. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα με την άλλη. Σε πλήρη παροξυσμό άρχισε να φωνάζει, να με χτυπάει και να ωρύεται ότι την αγαπά και θέλει να ζήσει μαζί της. Τα παιδιά έτρεχαν να με γλυτώσουν από τα χέρια του. Θα με σκότωνε. Έκλαιγαν και όσο τα άκουγα να σπαράζουν ήταν μαχαιριές στην καρδιά μου. Ήρθε ο γείτονας από δίπλα και τον έδιωξε. Σηκώθηκα από το πάτωμα, είδα στα μάτια τα μωρά μου και είπα δυνατά ‘’φτάνει’’. Τα πήρα και φύγαμε. Λυτρωθήκαμε! Τα δάκρυα των παιδιών μου με αφύπνισαν. Εκεί έβαλα το τέλος…»
Πώς είναι τώρα η ζωή σας;
«Ήρεμη και αυτή την ηρεμία την αγαπώ. Χαμογελώ ξανά, αισθάνομαι, ζω, έχω αξιοπρέπεια. Όλα μακριά του είναι όμορφα. Κατάφερε να με κάνει να τον μισήσω τόσο όσο τον αγάπησα. Μην με ρωτήσεις τι κάνει… ούτε ξέρω, ούτε θέλω να ξέρω, μου αρκεί που είναι μακριά μου».
Άντρας δεν είναι αυτός που κακοποιεί μια γυναίκα γιατί έχει σωματική δύναμη… άντρας είναι αυτός που την κάνει να χαμογελάει. 24news
ΠΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΓΩΤΑ ΗΡΑΚΛΗΣ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥ ΑΓΛΑΝΤΖΙΑΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ 66
(ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ)
