Τον ρώτησα αν νιώθει Κύπριος. Αν τον
ρωτήσει κάποιος από πού είναι, εάν θα απαντήσει «από την Κύπρο». Η
απάντηση και στις δύο ερωτήσεις ήταν «ναι» και μάλιστα με ένα πλατύ
χαμόγελο. Ο λόγος για τον Αμίρ Χοσεϊνί, τον 14χρονο μαθητή της Γ’
Γυμνασίου του Θεκλείου Γυμνασίου στη Λεμεσό, ο οποίος είναι τόσο
αγαπητός στους συμμαθητές του που τον στήριξαν εκλέγοντάς τον στην
προεδρία του Μαθητικού Συμβουλίου του σχολείου.
Ο Αμίρ γεννήθηκε στην Κύπρο από γονείς με μεταναστευτική
βιογραφία. Μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με το κυπριακό γίγνεσθαι μεν, αλλά,
όπως μας αποκαλύπτει, σε πολύ μικρότερη ηλικία δέχθηκε μπούλιννγκ από
συνομήλικούς του γιατί για κάποιους ήταν «ξένος». Σήμερα, έφηβος πια,
χαμογελαστός, ένα βήμα από τις προκλήσεις του Λυκείου, αισιόδοξος και
αποφασισμένος να πετύχει το όνειρό του για σπουδές στην Πληροφορική που
του αρέσει, ηγείται ενός σχολείου που αγκαλιάζει πολλά και «διαφορετικά»
παιδιά.
Αρχίσαμε τη συνομιλία μας λέγοντάς μου ότι οι γονείς του
είναι Ασιάτες. Η μητέρα από τις Φιλιππίνες και ο πατέρας από το Ιράν,
δύο άνθρωποι που ήρθαν χρόνια πριν στη χώρα μας για εργασία. Παραδέχεται
ότι ήταν δύσκολο στην αρχή για αυτόν να μεγαλώνει σε μία διαφορετική
χώρα, με άλλη γλώσσα και νοοτροπία. Επισημαίνει, ωστόσο, ότι η φοίτησή
του σε ελληνικό νηπιαγωγείο τον βοήθησε σε μεγάλο βαθμό να μάθει
γράμματα και τη γλώσσα.
Ο Αμίρ έχει άλλον έναν αδερφό, μικρότερο, τον οποίο
στηρίζει μιλώντας του Ελληνικά, κάτι που φαίνεται να τον βοηθά αρκετά
στη γλώσσα και στην επικοινωνία. Όπως λέει, «για τον αδερφό μου είναι
πιο εύκολο απ’ ό,τι για μένα που ήμουν πιο μικρός». Στο σπίτι, η
οικογένεια του Αμίρ μιλά Αγγλικά, αλλά, όπως μας εξήγησε, οι γονείς του
(κυρίως ο πατέρας) άρχισαν σιγά - σιγά να μιλούν Ελληνικά.
Ξετυλίγοντας την κουβέντα μας, ο Αμίρ, ο οποίος
εμφανίζεται ιδιαίτερα πρόθυμος να μιλήσει αλλά και πράος στη συζήτηση,
παραδέχεται ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά στο πρώτο δημοτικό που
φοίτησε, σε σύγκριση με το δεύτερο στο οποίο μετακινήθηκε, αλλά και το
γυμνάσιο. «Στο πρώτο σχολείο που έκανα την πρώτη και δευτέρα τάξη -γιατί
μετά άλλαξα σχολείο- πέρασα κάπως δύσκολα λόγω μπούλινγκ και ρατσισμού.
Μετά όμως που άλλαξα σχολείο, πέρασα αρκετά καλά γιατί εκεί βρήκα
παιδιά που γνώριζα και με γνώριζαν από το νηπιαγωγείο. Με κάποια από
αυτά είμαστε μαζί μέχρι και σήμερα», αναφέρει, πιστεύοντας ότι αυτό
προήλθε όχι λόγω της γλώσσας, αλλά κυρίως λόγω της οικογένειάς του.
«Κάποιοι πίστευαν ότι είμαι ξένος γιατί έχω ασιατική καταγωγή, γι’ αυτό
με αποκαλούσαν και “Κινέζο”, χωρίς να έχω σχέση με αυτή τη χώρα», λέει ο
Αμίρ. Σε όλο αυτό, «υπήρχαν και παιδιά που δεν τους ενδιέφερε η
καταγωγή της οικογένειάς μου και με αυτά κάναμε παρέα. Υπήρχαν, όμως,
και άλλα παιδιά όπως εμένα, που δέχθηκαν ρατσισμό. Ένιωσα πληγωμένος και
αδικημένος, αλλά ήταν σημαντικό που είχα φίλους. Αυτό φυσικά με έκανε
να έχω πείσμα και μεγαλύτερη δύναμη για να προχωρήσω. Ήθελα να αποδείξω
ότι είμαι ακριβώς το ίδιο, χωρίς διαφορά. Η οικογένειά μου με στήριξε,
μου έλεγε ότι “πρέπει να συνεχίσεις”, αλλά και ότι κι εγώ θα έπρεπε να
προσπαθήσω, να μάθω καλά τη γλώσσα αλλά και να τους προσεγγίσω».
Η αναφορά του σε αλλαγή σχολείου οδήγησε στην ερώτηση κατά
πόσο αυτό έγινε εξαιτίας του μπούλινγκ. «Όχι, δεν είναι αυτός ο λόγος
που άλλαξα δημοτικό. Τότε είχαμε μετακομίσει σε άλλο σπίτι, έτσι λόγω
περιοχής έπρεπε να μετακινηθώ σε άλλο σχολείο. Ήταν όμως θετική αυτή η
αλλαγή σχολείου. Θυμάμαι ότι είχα αισθανθεί πολύ καλά στο νέο μου
σχολείο», συνεχίζει ο 14χρονος μαθητής.
«Με το πέρασμα του χρόνου αλλάζουν οι νοοτροπίες»
Τις πρώτες τάξεις του δημοτικού τις άφησε πίσω και τώρα ο
Αμίρ περνά πολύ όμορφα στο γυμνάσιο. «Εδώ όλα είναι μια χαρά. Έχω
πολλούς φίλους από την πρώτη τάξη. Περνάμε χρόνο μαζί, διασκεδάζουμε,
γελάμε, ξέρουμε καλά ο ένας τον άλλον, είμαστε φίλοι. Ένιωσα πολύ καλά,
τόσο όσον αφορά τους συμμαθητές μου, όσο και τους εκπαιδευτικούς του
σχολείου μας», σημειώνει, λέγοντας ότι για τον ίδιο ήταν πιο εύκολο που
στο Θέκλειο φοιτούν κι άλλα παιδιά που προέρχονται από οικογένειες
ξένων.
«Στην αρχή είχαμε την ανάγκη όλοι να γνωριστούμε μεταξύ
μας και στη συνέχεια να έρθουμε πιο κοντά και με τους Κύπριους
συμμαθητές μας, η αντιμετώπιση των οποίων ήταν και είναι πολύ καλή. Ήταν
όλα μια χαρά μεταξύ μας. Μας αποδέχονται και τους αποδεχόμαστε όπως
ακριβώς είμαστε όλοι», αναφέρει ο Αμίρ.
«Στην τάξη μας έχουμε δύο συμμαθητές μας που δεν γνωρίζουν
ελληνικά, αλλά όλοι τους αποδεχόμαστε, τους κάνουμε παρέα και πιστεύω
τους στηρίζουμε, δεν τους αποκλείουμε. Είναι παιδιά που κάνουν
προσπάθειες για να μάθουν ελληνικά και συμμετέχουν και σε ειδικό
πρόγραμμα». Στην ερώτηση εάν αισθάνθηκε ποτέ διαφορετικός λόγω
νοοτροπίας ή συνηθειών, απαντά αυθόρμητα: «Όχι ιδιαίτερα. Ίσως γιατί
γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κύπρο, να μην το ένιωσα σε μεγάλο βαθμό. Με
το πέρασμα όμως του χρόνου βλέπω ότι αλλάζουν οι νοοτροπίες και παιδιά
που έρχονται από άλλες χώρες γίνονται πιο αποδεκτά απ’ ό,τι στο
παρελθόν».
Η εκλογή στο Κεντρικό Μαθητικό Συμβούλιο
Ερωτηθείς για το πώς προέκυψε η εκλογή στη θέση του
προέδρου του Μαθητικού Συμβουλίου του σχολείου, ο Αμίρ εκτιμά ότι οι
συμμαθητές του τον επέλεξαν γιατί τους είναι αγαπητός και φίλος τους.
«Με ψήφισαν, με στήριξαν και χάρηκα πολύ. Αισθάνθηκα ότι είμαι αποδεκτός
και με επέλεξαν», σημειώνει χαρακτηριστικά αντικατοπτρίζοντας στο
βλέμμα του όσα νιώθει.
Αντιρατσιστική κουλτούρα
Η διευθύντρια του Θέκλειου Γυμνασίου, Νεοφύτα Ευαγγέλου,
μας εξήγησε ότι περίπου 80 παιδιά από τα 204 που φοιτούν εκεί, έχουν
ξένα επίθετα, που σημαίνει ότι τουλάχιστον ο πατέρας τους είναι από το
εξωτερικό. Όπως τόνισε η κ. Ευαγγέλου, τα παιδιά από μικτούς γάμους
έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη γεφύρωση των διαφορών στο σχολείο, αλλά και
στη διαμόρφωση της αντιρατσιστικής κουλτούρας, η οποία στηρίχθηκε
αρκετά και στις προσπάθειες των εκπαιδευτικών.
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΤΗΣ BIONIC ΚΑΝΤΕ ΑΠΛΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΔΩ
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ SHOWTIME CY ΠΑΝΩ ΨΗΛΑ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΩΝΕΤΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ....
