Ο κ. Μάριος Κουμέττου είναι ο μεγαλύτερος αδελφός του αγνοούμενου Ρογήρου Κουμέττου, του οποίου τα ίχνη χάθηκαν στις 6 Αυγούστου 1974
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΟΥΜΕΤΤΟΥ
«Αντί να πάρει το χαρτί της απόλυσης του, κλήθηκε να υπερασπιστεί την πατρίδα του»
Ο Ρογήρος γεννήθηκε την 1η Μαρτίου 1955 στον Κορμακίτη. Φοίτησε μέχρι τη ΄Γ τάξη του Γυμνασίου στο Κολλέγιο Terra Santa και στη συνέχεια ακολούθησε το επάγγελμα του οικοδόμου. Σε ηλικία 17 ετών κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και συγκεκριμένα το 1973. Στις 20 Ιουλίου 1974, ημέρα της βάρβαρης τούρκικης εισβολής θα απολυόταν από τον στρατό. Ωστόσο, αντί να πάρει το χαρτί της απόλυσης του, κλήθηκε να υπερασπιστεί την πατρίδα του.
Ο αδελφός μου πολέμησε κατά την 1η φάση της τούρκικης εισβολής για την κατάληψη του τουρκοκυπριακού οχυρωμένου θύλακα της Λεύκας, Καζιβερά, Αγγολέμι και στο Αγριδάκι. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας, το 256ο Τάγμα Πεζικού στο οποίο υπηρετούσε μεταφέρθηκε στον Ασώματο της Κερύνειας για ξεκούραση. Τελευταία φορά τον είδα στις 4/8/1974, το πρωί, όταν εγώ με τον αδελφό μου πήγαμε να τον επισκεφτούμε, όταν μάθαμε ότι ήταν εκεί το τάγμα.
«Ή ταν ή επί τας. Εγώ δεν είμαι λιποτάκτης. Θα πάω να πολεμήσω»
Θυμάμαι όταν πήγαμε στον Ασώματο, 4/8/1974, ο αδελφός μου τον προέτρεψε να εγκαταλείψει και να έρθει μαζί μας στο χωριό, αλλά ο Ρογήρος απάντησε «Ή ταν ή επί τας. Εγώ δεν είμαι λιποτάκτης. Θα πάω να πολεμήσω». Την ίδια μέρα το μεσημέρι, όταν επιστρέψαμε εγώ και ο αδελφός μου στον Κορμακίτη, ο πατέρας μου πήγε στο χωριό Ασώματος για να τον δει αλλά δεν τον πρόλαβε διότι το τάγμα είχε αναχωρήσει εκτάκτως για την 1η γραμμή, Λάπηθο – Καραβά.
«Για τους γονείς μου ο χρόνος σταμάτησε στις 4 Αυγούστου 1974, τελευταία μέρα που έμαθαν από εμένα ότι ο γιος τους ήταν καλά»
Οι γονείς μου τον είδαν τελευταία φορά πριν την έναρξη του πραξικοπήματος. Στις 15 Ιουλίου 1974, όταν βρισκόταν στην περιοχή Πύλη Πάφου και παρακάθισε σε εξετάσεις για να προσληφθεί ως πυροσβέστης μετά την απόλυση του από τον στρατό. Λόγω του πραξικοπήματος διακόπηκε η εξέταση και έπρεπε να επιστρέψουν στα τάγματα τους. Εκεί, πριν να επιβιβαστούν οι γονείς μου στο λεωφορείο για να επιστρέψουν στον Κορμακίτη, συναντήθηκαν με τον Ρογήρο. Ο πατέρας μου τον προέτρεψε να πάει μαζί τους στο χωριό, αλλά ο Ρογήρος θεώρησε υποχρέωση του να παρουσιαστεί στο φυλάκιο που υπηρετούσε. Για τους γονείς μου ο χρόνος σταμάτησε στις 4 Αυγούστου 1974, τελευταία μέρα που έμαθαν από εμένα ότι ο γιος τους ήταν καλά. Πέθαναν και οι δύο με τον καημό να δουν ξανά το παιδί τους, τον Ρογήρο μας.
«Φήμες ακούστηκαν πολλές»
Ο Ρογήρος θεωρείται εξαφανισθέν πρόσωπο από τις 6/8/1974. Ο πατέρας μου μαζί με άλλους χωριανούς τον αναζήτησαν ανά το παγκύπριο μετά το τέλος της εισβολής αλλά δεν κατέστη δυνατόν να εντοπιστεί. Ο πόνος ήταν και είναι μεγάλος. Φήμες ακούστηκαν πολλές. Κατά άλλους ότι θεάθηκε νεκρός σε διάφορες περιοχές. Κατά άλλους ότι θεάθηκε ζωντανός σε άλλες περιοχές. Αλλά οποιαδήποτε επίσημη μαρτυρία ότι είναι νεκρός δεν υπάρχει διαθέσιμη.
«Η τελευταία επιθυμία του πατέρα μου…»
Η τελευταία επιθυμία του πατέρα μου, λίγο πριν πεθάνει, ήταν να πηγαίνουμε κάθε χρόνο στην εκδήλωση μνήμης και τιμής για τους πεσόντες και αγνοούμενους του 256ου Τάγματος Πεζικού, το οποίο διοργανώνεται κάθε χρόνο (την 1η Κυριακή του Αυγούστου) από τον Σύνδεσμο Επιζώντων Πολεμιστών του 256ου Τάγματος Πεζικού. Έτσι, η 1η Κυριακή του Αυγούστου είναι αφιερωμένη στον Ρογήρο μας. Εδώ, θα πρέπει να αναφέρω ότι ο Ρογήρος είναι ο μοναδικός αγνοούμενος της Μαρωνίτικης κοινότητας και ότι κάθε χρόνο ο εκπρόσωπος της Μαρωνίτικης κοινότητας διοργανώνει μνημόσυνο για τους πεσόντες υπαιτιότητας του πραξικοπήματος και της τούρκικης εισβολής και δέηση για τον αγνοούμενο αδελφό μου.
«Ώσπου υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία»
Η δική μου άποψη είναι ότι η λογική μπορεί να λέει ότι 44 χρόνια μετά, πιθανόν, όλοι οι αγνοούμενοι να είναι νεκροί όμως ώσπου υπάρχει ζωή υπάρχει ελπίδα. Εφόσον, ακόμη δεν έχει ενημερωθεί η οικογένεια επίσημα ή δεν έχει εξακριβωθεί επίσημα ότι ο αδελφός μου ή ο οποιοσδήποτε άλλος αγνοούμενος είναι νεκρός, ώσπου υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
«Ζεις με την αβεβαιότητα και την αγωνία»
Οι ταυτοποιήσεις λειψάνων με τη μέθοδο DNA είναι μια σωστή κίνηση, αφού είναι διαφορετικό να κηδεύσεις τον δικό σου με όλες τις σωστές τιμές και να μπορείς να πηγαίνεις στον τάφο να ανάβεις ένα καντήλι και άλλο να ζεις με την αβεβαιότητα και την αγωνία. Ως οικογένεια, τελούμε κάθε χρόνο δέηση για να εξακριβωθεί η τύχη του αδελφού μου. Δεν τον ξεχάσαμε ποτέ.
«Εύχομαι και ελπίζω να είναι ζωντανός»
Εύχομαι και ελπίζω να είναι ζωντανός. Είναι πιστεύω επιθυμία κάθε οικογένειας αγνοουμένου ο δικός της να είναι ζωντανός. Τέλος, θα ήθελα να πω ότι ο Ρογήρος είναι ένα τρανό παράδειγμα ότι και η Μαρωνίτικη κοινότητα πρόσφερε και οφείλει να προσφέρει στην ευρύτερη κυπριακή κοινωνία.
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ SHOWTIME CY ΠΑΝΩ ΨΗΛΑ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΩΝΕΤΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ....
