και συγγενείς και η ομιλία μπροστά σε όλους από τον ανιψιό του Κυριάκο Δημητρίου συγκίνησε άπαντες.
Στο άκουσμα των ταυτοποιήσεων άλλων αγνοουμένων, αναρωτιόμουν πάντοτε πως θα ένιωθα όταν θα ερχόταν και η δικιά μας σειρά. Με την ανακοίνωση όμως της ανεύρεσης των λειψάνων σου στην οικογένεια μας έστω κι αν προκάλεσε βαθιά θλίψη και πόνο, θέτει τέρμα σε μια σκληρή αβεβαιότητα. Ταυτόχρονα πίσω από τον πόνο και ένα αίσθημα ικανοποίησης, γιατί μετά από τόσα χρόνια αναμονής, έφτασε η ώρα μιας αξιοπρεπούς κηδείας. Τώρα πια ξέρουμε που να ανάψουμε ένα καντήλι και πάνω σε ποια μαρμάρινη πλάκα θα εναποθέσουμε τα λουλούδια της αγάπης μας και της υπερηφάνειας μας. Έφτασε η ώρα να καταγραφεί και η δική σου θυσία στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Και η Ιστορία δεν είναι μόνο για να καταγράφει γεγονότα, αλλά και για να μας θυμίζει συνεχώς το χρέος μας έναντι των ηρώων μας, που δεν είναι άλλο από τη δικαίωση της θυσίας τους.
Περίεργη μέρα η σημερινή. Πολλά τα συναισθήματα και οι σκέψεις, βαθιά η συγκίνηση, μεγάλη η τιμή, η περηφάνια και το δέος να στέκομαι δίπλα στα ιερά σου λείψανα και να απευθύνω σε σένα Θείε το ύστατο χαίρε και να μιλήσω για ένα ήρωα. 44 χρόνια μετά την εξαφάνιση και τις τραγικές στιγμές που έζησες στο τέλος της ζωής σου.
Από την άλλη όμως ξυπνά και θύμισες οδυνηρές! Ξαναζούμε τραγικές στιγμές για τα όσα βιώσαμε μικροί εγώ και τα αδέλφια μου μεγαλώνοντας διπλά στον παππού και τη γιαγιά που με αβάστακτο πόνο και μία μόνιμη αιμορραγούσα πληγή βίωναν όλα αυτά τα βασανιστικά χρόνια τον πόνο τους. Πραγματικοί ήρωες που υπέμεναν καρτερικά, αυτό το μεγάλο Γολγοθά.
Ο παππούς Ξενοφώς πάντα βουβός και αμίλητος, δεν έκλεγε ποτέ, έκρυβε τον πόνο του βαθειά μέσα του. Περνώντας ώρες ατέλειωτες μαζί του, ανοίγοντας συζητήσεις για όλα, αλλά όταν τον ρωτούσα για τον γιο του έβαζε μία απότομη τελεία. Πάντοτε έλεγε μακάρι να μην με αξιώσει ποτέ ο Θεός να μου φέρουν τον γιο μου σε ένα κουτί και όταν πέθανε στα 86 του χρόνια, δεν είχε μάθει ποτέ για τον Δημητράκη.
Μαζί με σένα θειε θα λυτρωθεί επιτέλους και η ηρωίδα γιαγιά μας Ειρήνη που έφυγε τόσο νωρίς στα 60 της χρόνια. Που έζησε και σε περίμενε καρτερικά 22 ολόκληρα χρόνια και ήλπιζε ότι μία μέρα θα γυρίσεις, Μια τραγική φιγούρα που δεν ήθελε με τίποτα να έβλεπε τον άλλο της γιο Στέλιο η τα εγγόνια της μεταγενέστερα με χακί στολή. Η μητέρα μου, μας έλεγε ότι χαραγμένες θα μείνουν στην μνήμη της οι σκηνές που διαδραματίζονταν στη βεράντα του σπιτιού τους στο Τρίκωμο κάθε φορά που η γιαγιά μου τις πρώτες μέρες μετά την πρώτη φάση της εισβολής γύριζε τα νεκροτομεία, τα νεκροταφεία, και τα νοσοκομεία όλης της Κύπρου λαχταρώντας να πάρει μια είδηση και όταν επέστρεφε με άδεια χέρια σπάραζε από το κλάμα. Κάτι που δεν θα ξεχάσει ποτέ είναι η απάντηση που πηρέ από αυτήν - μικρούλα τότε- ρωτώντας την: «Καλάν μάμα τόσα χρόνια δεν βαρέθηκες να κλαίεις; Αχ κόρη μου αύριο που θα γίνεις μάνα Έννα καταλάβεις το κακό μου! Κι όταν αργότερα έγινε μάνα, κατάλαβε…
Η γιαγιά μου δεν σταματούσε ούτε λεπτό να ελπίζει και να παρακαλά τον θεό να ζεις, Μάλιστα μοιρολογούσε και έλεγε «μακάρι να είναι ζωντανός και ας έχει οικογένεια στην Τουρκία.
Η που κρατούσε πάντα τη φωτογραφία του και κάποτε έκλαιγε βουβά τα βράδια για να μην την ακούμε. Μαζί μ’ αυτή την φωτογραφία που ήταν πάντα στο ίδιο σημείο πάνω σε ένα έπιπλο. Η πρώτη εικόνα που είχαμε μπαίνοντας στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στην Δρομολαξιά. Η φωτογραφία-σύμβολο που η μορφή του θείου μας δε έφυγε στιγμή ούτε από το δικό μας μυαλό και την καρδία. Η γιαγιά μου ποτέ δεν δέχτηκε να ακούσει κανένα ότι ο γιος της πέθανε παρά μόνο όταν έφευγε για το μεγάλο ταξίδι γύρισε πάνω στη φωτογραφία του και αναστέναξε ξεστομίζοντας τις τελευταίες της λέξεις, αχ γιε μου Έννα ερτο να σε εβρω.
Οι παππούς και η γιαγιά μας δεν είναι πια στη ζωή για να κατευοδώσουν μαζί μας το παιδί τους. Είμαι σίγουρος όμως ότι θα αισθάνονταν περήφανοι σήμερα για τον λεβεντογιό τους.
Σε λίγο, θα σε συνοδεύσουμε με τιμές όπως αξίζει σε κάθε ήρωα που πρόσφερε τη ζωή του για την ελευθερία, στο άγιο χώμα της μαρτυρικής μας πατρίδας, που ετοιμάζεται να φιλοξενήσει τα λείψανα σου.
Σήμερα επιτέλους θα αναπαυτείς, η ψύχη σου βρίσκετε εδώ ανάμεσα μας και αγαλλιάζετε γιατί το όνομα σου σβήστηκε επιτέλους από τον κατάλογο των αγνοουμένων και πέρασε στον κατάλογο των ηρώων και στο Πάνθεον των Αθανάτων. Δεν πρόλαβες να μπεις τον στίβο της ζωής και πέταξες με τα αετίσια σου φτερά ψηλά. Σήμερα σε παραδίνουμε στην αγκαλιά των πονεμένων γονιών σου για να κοιμηθείτε μαζί στην αιωνιότητα.
Με πλήρη συναίσθηση των φτωχών μου λόγων μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας σου αγαπημένε μου θειε, καταθέτουμε 18 κόκκινα τριαντάφυλλα που συμβολίζουν όσα τα χρόνια της σύντομης ζωής σου και για κάθε σταγόνα αίμα που έχυσες για εμάς την νέα γενιά. Του αντρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη. (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΤΗΣ BIONIC ΚΑΝΤΕ ΑΠΛΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΔΩΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ SHOWTIME CY ΠΑΝΩ ΨΗΛΑ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΩΝΕΤΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ....
