Είναι φορές που αναρωτιέσαι γιατί να φεύγουν άτομα που αγαπάς, γιατί τα παίρνει ο Θεός κοντά του ενώ εσύ τα ήθελες δίπλα σου. Είναι φορές που βρίσκεις το θάνατο άδικο, που τον κατηγορείς και τον βρίζεις γιατί σου κλέβει έτσι απλά τους ανθρώπους που λατρεύεις.
Θέλεις την αθανασία, μα αυτή δεν την κέρδισε ποτέ κανένας.
Είναι μέρες που κλαις όταν θυμάσαι τον ήχο του γέλιου του ανθρώπου που έχασες, το χαμόγελο του, το άρωμα του, τα λόγια του, όσα περάσατε μαζί…
Δεν αντέχεις τις αναμνήσεις. Επειδή ξέρεις πως δεν θα τις ξαναζήσεις. Δεν θα έχει άλλο πρωί να του λες καλημέρα, δεν θα έχει άλλο μεσημέρι να φάτε μαζί, ούτε άλλο απόγευμα να κουβεντιάσετε πίνοντας τον καφέ σας και να λέτε όσα σας βασανίζουν, σαν παράπονο. Δεν θα έχει άλλο βράδυ να τον πάρεις τηλέφωνο και να του πεις καληνύχτα, ή να πας και να τον αγκαλιάσεις τόσο σφικτά, που να σου λέει γελώντας πως θα τον πνίξεις.
Και η ζωή συνεχίζεται σου λένε, και εσύ πρέπει να προχωρήσεις. Μα πώς αλήθεια, μπορείς να προχωρήσεις χωρίς εκείνον τον άνθρωπο στη ζωή σου; Και δεν είναι μόνο από τη ζωή σου που λείπει, λείπει από τη ζωή όλη γενικά. Κι αυτό εσύ το ‘χεις παράπονο και από μέσα σου σε τρώει. Είχε ακόμα χρόνια να ζήσει, λες και έτσι ξαφνικά όλα τούτα τα χρόνια μηδενίστηκαν. Και αυτός φεύγει για κάπου αλλού και εσύ αναρωτιέσαι πού πάει, αν θα είναι καλά, αν θα τον δεις κάποτε ξανά.. Μου λείπετε αδερφάκια μου Κ_Π_24
ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΤΕ... ΣΗΜΕΡΑ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ... ΑΥΡΙΟ
