Η αναχώρηση έγινε στις 09:07 από την Λάρνακα.
Τα πρόσωπα των 115 επιβατών καθώς και των 6 μελών του πληρώματος, δεν έμελλε να τα δει ξανά κανείς. Έσβησαν, χάθηκαν στις 12.04 το μεσημέρι, όταν το αεροπλάνο κατέπεσε και συνετρίβη στην ορεινή περιοχή του Γραμματικού στην Β. Αττική.
Τα συναισθήματα όπως…
Λύπη, θυμός, απελπισία και φόβος, παραμένουν φωλιασμένα στις ψυχές των συγγενών και των φίλων των θυμάτων. Όσο και αν προσπαθούν, δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων και ας έχουν περάσει έντεκα ολόκληρα χρόνια.
Στη ψυχή τους πάντα θα υπάρχει ένα ανυπόφορο αίσθημα αδικίας για όλα εκείνα τα ανεκπλήρωτα όνειρα των δικών τους.
Έντεκα χρόνια πριν…
Το άσχημο προαίσθημα της Αντωνίας βγήκε αληθινό…
Η 33χρονη Αντωνία Πυρίλλη από το Παραλίμνι, είχε ένα άσχημο προαίσθημα. Δεν ήθελε να κάνει αυτό το ταξίδι γιατί ένιωθε πως κάτι κακό θα συνέβαινε. Οι φίλοι της την έπεισαν πως τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί αλλά εκείνη, μαζί με την οικογένεια της, λίγο πριν φύγουν πήγαν στον ιερέα και αφού εξομολογήθηκαν, κοινώνησαν. Θα πήγαιναν Αθήνα και μετά ακτοπλοϊκώς στο Πόρτο Χέλι. Η Αντωνία ταξίδευε μαζί με τον σύζυγο της, τον Χρίστο και τα τρία τους παιδιά. Την Έβελιν 12 ετών, τον Ξένιο 10 και τον Μάρκο 6 ετών. Τα χαμόγελα μαζί με όλα εκείνα τα όνειρα…
Έσβησαν, χάθηκαν στην μοιραία εκείνη πτήση μαζί με των άλλων 116 συνανθρώπων μας.
Έντεκα χρόνια μετά…
Το σπίτι του Χρίστου και της Αντωνίας Πυρίλλη είναι γεμάτο φως και ανθρώπους που άλλοτε φεύγουν με χαμόγελο και άλλοτε με πόνο. Ανθρώπους που δουλεύουν για έναν ιερό σκοπό και προσφέρουν ότι πιο σημαντικό στις μέρες μας…
Οι αδελφές του Χρίστου, Ελένη και Μαλάμω Πυρίλλη αναφέρουν στο αnt1iwo:
«Ήμασταν τέσσερα αδέλφια, δυο γιοι και δυο κόρες. Χάσαμε τον μεγάλο μας αδελφό σε ηλικία 19 ετών. Είχε καρκίνο και “έφυγε” από κοντά μας το 1981. Το 2005 χάσαμε και τον άλλο μας αδελφό μαζί με την νύφη μας και τα τρία τους παιδιά. Ταξίδευαν με την μοιραία πτήση του Helios. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις για να καταφέρουμε να περιγράψουμε όλον εκείνον τον πόνο που βιώσαμε και βιώνουμε ακόμα.
Πηγαίναμε στο σπίτι τους και κλαίγαμε με τις ώρες, αγκαλιά με τα ρούχα αλλά και τα παιχνίδια των μωρών μας. Δεν θέλαμε να μετακινήσουμε το παραμικρό, όλα ήταν όπως ακριβώς τα άφησαν. Μας πρότειναν πολλές φορές να το πουλήσουμε ή να το νοικιάσουμε αλλά πάντα αρνιόμασταν μέχρι που μπήκαν διαρρήκτες στο σπίτι.
Εντωμεταξύ είχαμε ακούσει ότι ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Καρκινοπαθών και φίλων (ΠΑΣΥΚΑΦ) έψαχνε για νέα γραφεία. Ήταν απίστευτο αλλά όλοι σκεφτόμασταν ακριβώς το ίδιο…
Να γίνει δωρεάν παραχώρηση της κατοικίας προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες του ΠΑΣΥΚΑΦ.
Το μόνο που ζητήσαμε από τον Σύνδεσμο ήταν… Θέλαμε να βλέπουμε φως, ανθρώπους χαρούμενους και πάντα τα παράθυρα ανοιχτά.
Να μας αφήνουν να πηγαίνουμε όποτε νιώθουμε την ανάγκη να πάμε και να το καθαρίζουμε εμείς. Επίσης, ζητήσαμε να μην χρησιμοποιηθεί και να μείνει όπως ακριβώς ήταν το δωμάτιο της Έβελιν αλλά και τα ρούχα τους μέσα στα ερμάρια.
Η αλήθεια δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα, μόνο το ένα υπνοδωμάτιο που χρειάζεται η ψυχολόγος του Συνδέσμου και η κουζίνα που είναι τα γραφεία. Είναι τα ίδια έπιπλα, τα ίδια αντικείμενα. Ακόμα και τα ποτήρια που χρησιμοποιούν, είναι εκείνα που είχαν τα αδέλφια μας.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το περιστατικό με μια κοπέλα που…
Όταν πήρε στα χέρια της τα αποτελέσματα των εξετάσεων και είδε ότι δεν είχε καρκίνο, από τη χαρά της έβαλε δυνατά τη μουσική και άρχισε να χορεύει. Η Βοηθός του Διοικητικού Λειτουργού, μας ρώτησε αν μας ενοχλεί το γεγονός ότι ήταν δυνατά η μουσική. Της είπαμε ότι αυτό ήταν που πραγματικά θέλαμε. Χαρά και ευλογία όπως είχε παλιά το σπίτι του Χρίστου και της Αντωνίας μας. Θέλαμε να βλέπουμε φως, ανθρώπους χαρούμενους και πάντα τα παράθυρα ανοιχτά. Θέλουμε να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας με ανιδιοτέλεια, όπως ακριβώς έκανε και η Αντωνία μας.
Στο σπίτι γίνονται όλες οι εκδηλώσεις και τα παζαράκια του Συνδέσμου.
Στην αρχή, οι φίλοι αλλά και οι συγγενείς, ερχόντουσαν φανερά σοκαρισμένοι, σήμερα όμως είναι αλλιώς…
Είναι σαν ο Χρίστος και η Αντωνία να είναι εδώ, ανοίγουν το σπίτι τους για όλο τον κόσμο που χρειάζεται την βοήθεια μας.
Επίσης, ένα σημαντικό μέρος της αποζημίωσης που μας έδωσε η εταιρεία, μαζί με την μητέρα της Αντωνίας μας, χτίσαμε το εκκλησάκι του Αποστόλου Μάρκου εδώ στο Παραλίμνι.
Αυτό που συμβαίνει μέσα στο σπίτι τους…
Δίνει δύναμη και κουράγιο στις ψυχές μας. Είμαστε σίγουρες ότι αν μπορούσαν να μας μιλήσουν, θα συμφωνούσαν με αυτή μας την απόφαση. Ίσως τώρα οι ψυχές τους να έχουν ακόμα περισσότερο φως. Αιωνία τους η μνήμη».
Η κυρία Ελένη Παπαντωνίου (Βοηθός Διοικητικού Λειτουργού ΠΑΣΥΚΑΦ) αναφέρει:
«Την κ. Ελένη Πυρίλλη την ήξερα από παλιά επειδή πάντα στήριζε με την οικογένεια της τον Σύνδεσμο μας.
Όταν μας έγινε η πρόταση το 2012 και αρχίσαμε την μετακόμιση…
Έπαθα κατάθλιψη, δεν ήθελα να είμαι σε ένα σπίτι που μέσα δεν θα μπορούσαν να είναι ποτέ ξανά οι ιδιοκτήτες του. Στην αρχή, άκουγα φωνές από τα δωμάτια και από την σκάλα του σπιτιού. Άκουγα το όνομα μου και από το φόβο μου, άνοιγα όλα τα παράθυρα και τις πόρτες καταχείμωνα. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είχα τρελαθεί. Κάθε μέρα το συζητούσα με την οικογένεια μου γιατί δεν ήξερα πως να χειριστώ την κατάσταση. Ευτυχώς είχα δίπλα μου την κ. Ελένη και την κ. Μαλάμω που με βοήθησαν να ξεπεράσω κάθε δυσκολία.
Σήμερα, έρχεται αρκετός κόσμος και όλοι μαζί, προσπαθούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, να βοηθήσουμε όσους ανθρώπους χρειάζονται την βοήθεια μας. Μας συγκινεί που ο κόσμος έμαθε να λέει:«Το σπίτι του αεροπορικού. Του Χρίστου και της Αντωνίας» και κανείς δεν λέει τα γραφεία του ΠΑΣΥΚΑΦ».ant1woΚΑΝΤΕ LIKE ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΤΕ... ΣΗΜΕΡΑ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ... ΑΥΡΙΟ
