Κι όμως.. η ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη ξύπνησε μνήμες σε έναν νεαρό Κύπριο ο οποίος είδε τη ζωή του... να κρέμμεται από μία κλωστή από μία παρέα παιδιών στην Αγία Νάπα.... που ξαφνικά έγινε ο χειρότερος του εφιάλτης.
Αγαπητό ShowTime-cy..
Πέρασαν κι όλας δέκα χρόνια και ο εφιάλτης που έζησα δεν έχει φύγει λεπτό από το μυαλό μου...
Η ζωή, το dna, οι καταστάσεις, ένας βιασμός που βίωσα μόλις στα 12 μου χρόνια... όλα συνωμοτούσαν πως μεγαλώνοντας θα γινόμουν ομοφυλόφιλος. Και ξαφνικά η ζωή μου... απέκτησε άλλα ενδιαφέροντα. Να κοιτάζω τα αγόρια, να νιώθω περισσότερο γυναίκα, να κάνω παρέα με κορίτσια, να ονειρεύομαι τους συμμαθητές μου. Ένιωθα παράξενα αλλά ήταν η αλήθεια. Ημουν το διαφορετικό της παρέας όμως φοβόμουν να το δείξω, να το πω, να το εκδηλώσω.
Δεν ήταν εύκολο πράγμα να βρω αυτό που θέλω και ούτε να αναζητήσω.... Προσπάθησα αλλά... δεν γινότανε. Ζούσα για αρκετό καιρό σε ένα καβούκι γεμάτο ανασφάλειες. Τι θα πουν οι δικοί μου, τι θα πω εγώ, αν το μάθουν; Αν το καταλάβουν; Ερωτήσεις, απαντήσεις χωρίς ουσία.
Ήταν καλοκαίρι όταν μέσα από το ίντερνετ γνώρισα δύο παιδιά. Τους είπα τι είμαι τι κάνω και τι θέλω. Από την Αγία Νάπα ήρθαν Λευκωσία, συναντηθήκαμε και κάναμε αυτό που τόσο πολύ αναζητούσα.
Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα πως... ζωή χωρίς σεξ είανι φαγητό χωρίς αλάτι.
Μία εβδομάδα αργότερα τα παιδιά με πήρανε τηλέφωνο. Μου ζήτησαν να πάω Αγία Νάπα. Δεν ήμουνα μόνος αλλά με ένα φίλο της ίδιας ιδιομορφίας με μένα. Τους το είπα και μου είπαν ελάτε και οι δύο. Φύγαμε για Αγία Νάπα... Δώσαμε ραντεβού σε ένα σημείο ενός χωριού της επαρχίας της ελεύθερης Αμμοχώστου. Τα δύο παιδιά μας περίμεναν μαζί με ένα τρίτο φίλο τους. Ήρθαν κοντά στο αυτοκίνητο και τους ρωτήσαμε αν είχαν κάποιο σημείο να πάμε... Αφού βρήκαμε το σημείο μας είπαν πως ήθελε και ο φίλος τους να έρθει μαζί μας. Αρνηθήκαμε ευγενικά όχι γιατί είχε κάτι ο τρίτος ή δεν μας άρεσε αλλά φοβόμασταν να παίξουμε μπάλα σε "ξένο γήπεδο" με περισσότερους παίκτες. Πήγε ο ένας εκ των δύο και του είπε άλλη φορά και πως δεν θέλαμε και πέμπτο στην παρέα...
Τα δύο παιδιά μπήκαν στο αυτοκίνητο και οι τέσσερις κατευθυνθήκαμε σε μια ερημική παραλία λίγο πριν το Water Park πέρα από το Makronissos. Ένας τεράστιος χωματόδρομος μέχρι να φτάσουμε στο πιο απόμακρο σημείο της παραλίας.
Η πρώτη μισή ώρα της παραμονής μας ήταν όμορφη. Έτσι όπως την είχαμε φανταστεί. Λίγα λεπτά αργότερα... βλέπουμε φώτα από μακριά να πλησιάζουν.
Δεν ήταν ένα, δεν ήταν δύο.. Ήταν αμέτρητα φώτα τα οποία μας άγχωσαν. "Φύεται..." μας είπαν τα δύο παιδιά... που ήρθαν μαζί μας "Φύεται σο πιο γρήγορα μπορείτε".
Ήταν ο φίλος τους που αρνηθήκαμε να κάνουμε έρωτα και κάλεσε όλο το χωριό. Ντυθήκαμε σε κλάσματα δευτερολέπτων και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Με ξύλα και αλυσίδες περισσότερα από 30 άτομα ερχόντουσαν κατά πάνω μας. Ο χωματόδρομος στενός και όσο μας πλησίαζαν μας έκλειναν και την πρόσβαση του δρόμου. Οι χτύποι καρδιά μας ξεπερνούσαν τους 200 παλμούς ανά δευτερόλεπτο. Το αυτοκίνητο ίσα που ξεκίνησε όμως δεν είχαμε διέξοδο. Μας έκλεισαν το δρόμο και ήδη βρισκόντουσαν στα 20 μέτρα μόλις απόσταση από μας.
Η μόνη λύση διαφυγής μας ήταν και η πιο σοκαριστική. Η μέναμε εκεί και μας χτυπούσαν (μπορεί και μέχρι να πεθάνουμε για να μην πουμε κάτι ή....)
Έπραξα το δεύτερο χωρίς να το πολύ σκεφτώ και χωρίς να το θέλω πραγματικά. Πάτησα γκάζι και όποιον πάρει ο Χάρος παρόλο που είχαν κλείσει όλοι μαζί το στενό δρομάκι του γυρισμού μας. Οι περισσότεροι έκαναν πλάι όμως χτύπησα, ναι χτύπησα ελαφρώς τρία άτομα. Τα έριξα κάτω. Δεν το ήθελα όμως... δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Από εκείνη τη μέρα οι εφιάλτες είχαν καρφωθεί στο μυαλό μου. Δεν κοιμόμουν τα βράδια, έτρεμα από φόβο και σκεφτόμουν το χερίτερο σενάριο που θα μπορούσε να είχε συμβεί. Κι αν πήγαιναν στην Αστυνομία... Τι να έλεγα; Φοβίες χωρίς απάντηση. Είχαν τόσο μένος που κανένας διάλογος δεν μας έσωζε. Απορρίψαμε τον φίλο τους και οι άλλοι ήρθαν με ξύλα και με σίδερα να ζητήσουν το λόγο. Ανατρίχιαζα μόνο και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσαν να μας είχαν σακατέψει στο ξύλο.
Από τότε έχω να πατήσω το πόδι μου στην Αγία Νάπα. Φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως κάποιος από αυτούς με αναγνωρίσει και... ξυπνήσει η βεντέτα που... χωρίς να το επιθυμούμε δημιουργήθηκε.
Αυτό το γράμμα το γράφω γιατί τις τελευταίες μέρες όλο αυτό που συνέβη με τον φοιτητή στα Ιωάννινα μου ξύπνησαν σοκαριστικές μνήμες. Τι μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος χωρίς να φταίει. Τι μπορει να σου κάνουν κάποιοι άνθρωποι που απλά τους απορρίπτεις για τους δικούς σου προσωπικούς λόγους. Πόσο υστερούν κάποιοι άνθρωποι σε μυαλό και πως μπορεί ένας που ενώ γούσταρε να ερωτοτροπίσει με μας ξαφνικά... έρχεται εναντίον μας. Ας γίνει επιτέλους η κοινωνία της Κύπρου πιο ζεστή στο τρόπο αντιμετώπισης των "διαφορετικών" ανθρώπων. Ανοίξτε την αγκαλιά σας σε όλους... Σήμερα είμαι εγώ... αύριο ίσως ο γιος σου, ο αδελφός σου, η κόρη σου. Δεν φταίμε εμείς γι αυτά που νιώθουμε.... Ισως οι καταστάσεις, ίσως κάτι άλλο που εσύ ο αναγνώστης δεν γνωρίζει. Ας ελπίσω πως το γράμμα αυτό θα το διαβάσουν όχι μόνο άτομα σαν εμένα αλλά... ο κάθε άνθρωπος που είναι... Ανθρωπος και έχει αισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης στον συνάνθρωπο του. Δεν φταίμε εμείς που είμαστε διαφορετικοί. Φταίτε εσείς... που δεν μας αποδέχεστε.
Μάριος. ΚΑΝΤΕ LIKE ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΤΕ... ΣΗΜΕΡΑ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ... ΑΥΡΙΟ
