Αυτή ήταν η πρώτη τουλάχιστον εικόνα που σχημάτισα για αυτήν. Καθώς περνούσε όμως η ώρα άρχισα να καταλαβαίνω ότι η κυρία Άννα απλώς έκρυβε τον δικό της Γολγοθά πίσω από το πλατύ της χαμόγελο το οποίο με την πρώτη ευκαιρία, το είδα με τα μάτια μου, μετατράπηκε σε απελπισία και δάκρυα. Εκεί λοιπόν, ενώ βρισκόταν στη δουλειά της, άρχισε να κουδουνίζει ασταμάτητα το κινητό της τηλέφωνο. Την είδα να το κοιτάζει, να το κλείνει και να το βάζει στην άκρη. Η εισερχόμενη κλήση επαναλήφθηκε άλλες δύο ή τρεις φορές.
Η ίδια ήθελε, όπως κατάλαβα να τελειώσει τη δουλειά που έκανε εκείνη τη στιγμή και μετά να απομακρυνθεί για να απαντήσει σε αυτόν που επίμονα την καλούσε. Και αυτό ακριβώς έγινε. Τελείωσε τη δουλειά της και απάντησε επιτέλους το κινητό. Κατάλαβα ότι έξω από το κτήριο την περίμενε κάποιος για να του δώσει χρήματα. Όταν επέστρεψε δεν το σχολίασα. Η ίδια συνέχισε στο ίδιο μοτίβο αλλά παρά το γεγονός ότι εξακολουθούσε να χαμογελά, στο πρόσωπό της ήταν εύκολο να διακρίνει κάποιος την αμηχανία της.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και τις επόμενες ημέρες μέχρι που σε κάποια στιγμή, η κυρία Άννα δεν άντεξε. Φαινόταν κουρασμένη και καταβεβλημένη εκείνο το πρωινό. Κτύπησε το κινητό της, το απάντησε με την πρώτη, μίλησε και μετά ξέσπασε σε κλάματα.
«Είναι ο γιος μου, κοντεύκει τα 40 και ακόμα πρέπει να πληρώνω εγώ τες πελλάρες του. Εψές ως τες 3 το πρωί εν μας άφηνε να τζοιμηθούμε. Έκαμε το σπίτι άνω κάτω», μου είπε. Δεν χρειαζόταν να προσθέσει κάτι περισσότερο για να καταλάβω ότι αυτή η επιμονή του γιου της με τα λεφτά αλλά και η συμπεριφορά που ίδια περιέγραφε, είχε να κάνει με τη χρήση ναρκωτικών.
Άρχισε να μιλά ακατάπαυστα και να περιγράφει τη ζωή της τα τελευταία είκοσι σχεδόν χρόνια. Έκλαιγε και μιλούσε. Σταματούσε για μερικά δευτερόλεπτα για να πάρει ανάσα και συνέχιζε. Ο γιος της άρχισε να κάνει χρήση ναρκωτικών όταν υπηρετούσε τη θητεία του στην Εθνική Φρουρά. Σιγά σιγά μπήκε στα σκληρά ναρκωτικά και η ζωή της οικογένειας ολόκληρης «εγύρισεν ανάποδα» όπως η ίδια είπε χαρακτηριστικά. «Τόσα χρόνια εν μπορώ να τον μαζέψω. Άμαν τον πιάσει η στέρηση γίνεται ο μαύρος χαμός μέσα στο σπίτι». Την ρώτησα αν δοκίμασε ποτέ ο γιος της να απεξαρτηθεί και δυστυχώς τα όσα άκουσα στη συνέχεια ήταν απλώς μια επανάληψη των όσων όλοι οι γονείς των ενηλίκων εξαρτημένων από τα ναρκωτικά ατόμων λένε και περιγράφουν. «Αν εδοκίμασε; Μα μια τζιαι θκιο φορές; Πήγαμε μέχρι την Ισπανία τζιαι εν έγινε τίποτε. Ως τζιαι φυλακή εκανόνισα τα εγώ με την Αστυνομία τζιαι εμπήκε. Όπως εμπήκε όμως μέσα στη φυλακή το ίδιο και χειρότερα βγήκε. Αφού μέσα στη φυλακή βρίσκουν τζιαι κάμνουν χρήση. Εγώ η ίδια επήαινα στη Λευκωσία έναν χρόνο σε κάτι μαθήματα για να μας μάθουν τάχα μου να αντιμετωπίζουμε τους εξαρτημένους. Τίποτε δεν πετυχαίνει πάνω του». - «Ε καλά κυρία Άννα και εσύ τωρά δουλεύεις για να του δίνεις τα χρήματα να αγοράζει ναρκωτικά;» ρώτησα αφελώς. -
«Τζιαι τι να κάμω; Αφού αμα εν του διώ εγώ λεφτά, πάει τζιαι κάμνει διαρρήξεις. Να τον αφήσω να κλέφκει; Εμπήκε τζιαι φυλακή για διαρρήξεις αλλά πάλε μπαίνει φκαίνει τα ίδια γίνουνται». Όταν δεν του δώσει χρήματα, λέει η κυρία Άννα εκείνος βγαίνει εκτός εαυτού, «κάμνει το σπίτι γέρημο κάθε φορά». Καθώς μιλούσε το κινητό της ξανακτύπησε, ήταν και πάλι ο γιος της. Ήθελε να του πάρει φαγητό για να φάει. «Εν χειρότερα που να έχω βρεφούι στο σπίτι. Αφού εν τζιαι μπορώ να συνεννοηθώ μαζί του. Πόσα πράματα να βάλει μέσα στον οργανισμό του επειράκτηκε τζιαι ο νους του, εν τζιαι μιλά σου νούσιμα να καταλάβεις».
«Αφήνουν τους στη μοίρα τους»
«Επήε τζιαι στην Αγία Σκέπη, επήρα τον τζιαι στη Λάρνακα στον γιατρό το Βερεσιέ, επήαμε λέω σου ως την Ισπανία. Τη μια φορά εκατάφερε και έμεινε καθαρός. Ήταν άλλος άνθρωπος. Ήρτεν πίσω και άρχισε να γυρεύκει δουλειά. Έναν μήνα χωρίς δουλειά, δύο μήνες χωρίς δουλειά, το Κράτος να μην δίνει επίδομα, να καθυστερούν για μήνες να του στείλουν λεφτά, να μην βοηθά το Κράτος τούτους τους ανθρώπους να έβρουν μια δουλειά να σταθούν στα πόθκια τους. Αφήνουν τους στη μοίρα τους... σιγά σιγά άρκεψαμεν πάλε τα ίδια».
Η κυρία Άννα δεν σταμάτησε να κλαίει. Την άφησα να μιλά, να ξαλαφρώσει. Τεράστιο το παράπονό της. Είναι το ίδιο με όλων των γονιών των εξαρτημένων ατόμων:
«Μα να μεν υπάρχει μια δομή, ένας μηχανισμός για να βοηθά τούτους τους ανθρώπους; Αφού μόνοι τους εν μπορούν να κάμουν κάτι. Να τους έβρουν μια δουλειά, να τους στηρίξουν διότι μόνοι τους με έτσι ιστορικό τζιαι έτσι παρελθόν εν βρίσκουν δουλειά, ποιος θα τους πιάσει στη δούλεψή του άμαν ξέρει τούτα τα πράγματα;» PHILENEWS
